Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ

Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ
Ο σύλλογος είναι πολιτιστικός και αθλητικός. Τα μέλη του συλλόγου είναι από τη Μακεδονία, τη Θράκη ,οι απανταχού Ποντιακής καταγωγής καθώς και φίλοι που αγαπούν το σύλλογο. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2003 ως σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου και αθλητικός σύλλογος ''Ο Μέγας Αλέξανδρος''. Σήμερα ο σύλλογος, μετά την τροποποίηση του καταστατικού του, φέρει τη νέα του .επωνυμία Η αίθουσα του συλλόγου βρίσκεται στο Κάτω Μάννα (Χώνες) επί του κεντρικού δρόμου. ΤΗΛΕΦΩΝΑ επικοινωνίας 6932411950. ΤΜΗΜΑΤΑ : Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι κάθε Παρασκευή 17.00-19.00, Σάββατο 10.30-12.30 και 16.30-18.30 - ΤΜΗΜΑ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ :Τμήμα παιδιών και εφήβων κάθε Παρασκευή 19.10-20.00 και 20.00-21.00 . Τμήμα ενηλίκων κάθε Κυριακή 18.30-19.30 για αρχάριους και 19.30-20.30. για προχωρημένους. Χοροδιδάσκαλος ο Χρήστος Καρυοφυλλίδης. Σκοπός μας , να ΜΗΝ ξεχάσουμε τις ρίζες μας και να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας.

Translate

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα






΄΄Και παρουσιάζεται μπροστά μου , πάλι το φάντασμα του Οδυσσέα,
με μάτια κοκκινισμένα από του κυμμάτου την αρμύρα,
κι από το μεστωμένο πόθο να ξαναδεί τον καπνό που
βγαίνει από τη ζεστασιά του σπιτιού του και το
σκυλί του που γέρασε προσμένοντας στη θύρα....΄΄
Γιώργος Σεφέρης ΄΄Πάνω σ΄ ένα ξένο στίχο΄΄

 
 
 

Το στίχο του Σεφέρη επέλεξε για τον τίτλο του βιβλίου της η Μαριάννα Κορομηλά ΄΄Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα΄΄ . Και παρ΄ όλο που το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1988 (σήμερα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ) , ήρθε σε μένα σαν δώρο , την πιο κατάλληλη στιγμή . Η φράση της Μαριάννας Κορομηλά ΄΄όταν τον είδα να στέκει στο κεφαλόσκαλο για να με υποδεχτεί, όλη η Θράκη και όλη η Μαύρη Θάλασσα στεκότανε μπροστά μου΄΄, μου έδειξαν γι΄ άλλη μια φορά πως οι πρόγονοί μας , φωτεινοί φάροι , μας δείχνουν το δρόμο ...


Ο Γιάνκος Δανιηλόπουλος γεννήθηκε το 1899 σ' ένα χωριό της Ανατολικής Θράκης, στα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη Βουλγαρία. Έχοντας άλλα 11 αδέλφια, με πατέρα προύχοντα του τόπου, πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων βρίσκει το χωριό του να έχει δοθεί στη Βουλγαρία. Οι περιπέτειες αρχίζουν. Θα γίνει εφτά φορές πρόσφυγας, θ' αλλάξει ποικίλα επαγγέλματα, θα ζήσει μέσα σε πλούτη και ωραία ζωή, θα γνωρίσει πολέμους και διωγμούς, τα χάνει όλα μα ξαναρχίζει απ' την αρχή . Τέλος θα καταλήξει σε μια γωνιά της Αττικής, ξεριζωμένος για πάντα από το Μαυροθαλασσίτικο τοπίο. Το 1950 εγκαταλείποντας πια τη Μαύρη Θάλασσα, έφθασε με τη γυναίκα του και δυο μικρά παιδιά στον ρουμανοπροσφυγικό καταυλισμό του Λαυρίου. Πριν πεθάνει, το 1987, έγραψε το ιστορικό της ζωής του. Η μικρότερη κόρη του, Ντέπη Αθανασίου, τακτοποίησε το υλικό και το εξέδωσε σε 200 αντίτυπα. Ένα απ' αυτά έφθασε στα χέρια της Μαριάννας Κορομηλά. Η εξαίρετη ιστορικός, ερευνήτρια και συγγραφέας το αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο και μας έδωσε το υπέροχο αυτό βιβλίο.

 
΄΄Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι και μια βιογραφία΄΄, γράφει η συγγραφέας για το βιβλίο της... Αρχίζει με την περιγραφή του χώρου μέσα στον οποίο κινήθηκε ο ήρωάς της και, παρακολουθώντας τη ζωή του, περιγράφει το τέλος του ταξιδιού στο δυτικό, το βόρειο και τον ανατολικό Εύξεινο Πόντο.Ο ήρωας ανήκει στην τελευταία γενιά των Ελλήνων του Εύξεινου Πόντου. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή . Όμως, όπως κάθε βιβλίο, έτσι κι αυτό έχει τη δική του ιστορία και εξελίσσεται μαζί του...


«…Στα πενηνταένα του χρόνια, πρόσφυγας για έβδομη φορά, ο θεληματικός Θρακιώτης έμπορος , Θρακιώτης ως το κόκκαλο και Μαυροθαλασσίτης ως το μεδούλι, δεν μπορούσε να συμμεριστεί τις ανησυχίες του φίλου του. Είχε χάσει, παιδί ακόμα, την πατρίδα του και την περιουσία του. Είχε αλλάξει δύο υπηκοότητες και δεκατρία επαγγέλματα. Είχε ζήσει τη θύελλα της ρωσικής Επανάστασης, είχε επιζήσει δύο αυτοκρατοριών που κατέρρευσαν, δύο παγκοσμίων πολέμων κι ενός κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι δυσκολίες δεν τον τρόμαζαν. Δεν τον τρόμαξαν ποτέ. Είχε εμπιστοσύνη στα χέρια του, στο μυαλό του, στην πείρα του. Μόνο για τα παιδιά και τη γυναίκα του ανησυχούσε, γι’ αυτό και δεν είπε τίποτα στην Ελένη…»


Ο μεγάλος φιλλέληνας Patrick Leigh Fermor , που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, γράφει για το βιβλίο.....΄΄Ο ήρωας του βιβλίου Γιάνκος Δανιηλόπουλος, ο οποίος πέθανε το 1987, αποτελεί το αρχέτυπο του εμπόρου της Μαύρης Θάλασσας...Περιουσίες χτίζονται, αυξάνονται, καταρρέουν και χτίζονται από την αρχή πάνω στα ερείπια. Πόλεμοι βρυχώνται , επαναστάσεις ξεσπούν . Βλέπει κανείς μεθυσμένους Κοζάκους και εκτελεστικά αποσπάσματα Μπολσεβίκων αλλά και την επιδίωξη της ευχάριστης ζωής μέσα στα art deco μεγαλεία της Κωνστάνζας και του Βουκουρεστίου, έπονται η γερμανική κατοχή και η κομμουνιστική καταπίεση, κίνδυνοι ελοχεύουν σε κάθε βήμα και όλα είναι ρευστά και εφήμερα, με εξαίρεση τους δεσμούς της συγγένειας, το πάθος για το εμπόριο και το ασίγαστο κέφι...΄΄.


Με αφορμή το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά η ψυχολόγος Λουίζα Βογιατζή (περιοδικό VITA) γράφει για την οικονομική κρίση και καταστροφολογία...


΄΄Η οικονομική κρίση είναι εδώ. Ή τουλάχιστον έτσι προσπαθούν να μας πουν οι πάντες γύρω μας. Μοιάζει περισσότερο με «φάντασμα» παρά με κάτι που έχει συγκεκριμένη μορφή, ακόμη τουλάχιστον. Παρόλα αυτά, αυτή η βαριά και γεμάτη ανησυχίες ατμόσφαιρα που επικρατεί, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως υπαρκτή οικονομική στενότητα των τελευταίων ετών δεν μας αφήνει ανεπηρέαστους. Πώς αντιδρούμε και με τι εφόδια τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά;


Οι φόβοι που γεννά μια τέτοια αόριστη απειλή όπως αυτή της επερχόμενης οικονομικής κρίσης είναι σχεδόν υπαρξιακής φύσεως, με την έννοια ότι δεν αισθανόμαστε να απειλείται κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μας αλλά ότι διατρέχει κίνδυνο ολόκληρη η βάση πάνω στην οποία έχουμε στήσει τη ζωή μας. Τι θα γίνει με τη δουλειά μου; Με τη δουλειά του συντρόφου μου; Τι θα αλλάξει για τα παιδιά μας; Τι θα γίνει μετά; Πόσο θα χρειαστεί να περιορίσουμε τα έξοδα που κάναμε ως τώρα; Είναι και οι άλλοι στην ίδια θέση μ’ εμάς; Θα είναι και για άλλους το ίδιο; Θα πίστευε κανείς ότι οι φόβοι αυτοί απασχολούν μόνο ανθρώπους που πραγματικά έχουν λόγους να ανησυχούν π. χ. για το σπίτι τους, για τις σπουδές των παιδιών τους,για την εκπλήρωση ζωτικών, καθημερινών αναγκών, όμως μάλλον δεν είναι έτσι. Φτωχοί, λιγότερο ή περισσότερο πλούσιοι αλλά και απένταροι οι άνθρωποι φοβούνται μη χάσουν αυτά –τα λίγα ή πάρα πολλά- που έχουν, όταν υπάρχει διάχυτη αγωνία και απαισιοδοξία.

Το παράδειγμα της οικογένειας Δανιηλόπουλου , με τη θαρραλέα και ενεργητική στάση απέναντι σε δυσκολίες και (βαριά) οικονομικά χτυπήματα αφηγείται την - πραγματική - ιστορία μιας οικογένειας Ελλήνων, εμπόρων από τη Μαύρη Θάλασσα, τις περιπέτειες, τις αλλεπάλληλες οικονομικές καταστροφές και τα καινούργια ξεκινήματα μέχρι τη στιγμή που έφτασαν, πρόσφυγες, το 1950 στο λιμάνι του Λαυρίου για να ξεκινήσουν για πολλοστή φορά, στα 50 τους χρόνια και με δύο μικρά παιδιά τη ζωή τους απ’ την αρχή...


Οι εποχές έχουν αλλάξει, θα πει κανείς, οι άνθρωποι ήταν αλλιώς μαθημένοι. Κι όμως, ήταν άνθρωποι μάλλον «καλομαθημένοι». Προέρχονταν από οικογένειες με οικονομική ευμάρεια την οποία έχασαν πολλές φορές, λόγω πολιτικοκοινωνικών αλλαγών – μέχρι τελευταίας δεκάρας. Πράγματι όμως, είμαστε αλλιώς μαθημένοι. Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα. Ζούμε εδώ και αρκετές δεκαετίες μια κατάσταση σχετικής σταθερότητας, χωρίς πολέμους, εξεγέρσεις, διωγμούς στη γειτονιά μας. Μας είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε ότι μπορεί να αλλάξουν, έστω και λίγο, τα δεδομένα της ζωής μας. Έχουμε μεγαλώσει θεωρώντας την σιγουριά και την ασφάλεια ύψιστο αγαθό και αυτονόητο και παραλύουμε στην ιδέα ότι μπορεί να μην είναι έτσι τα πράγματα.


Είναι ίσως η πρώτη φορά που κάτι που δεν ελέγχουμε εμείς μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη ζωή μας. Δεν μπορούμε εύκολα να ενστερνιστούμε τις συμβουλές κάποιων σοφολογιότατων να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία για αλλαγή, για εξέλιξη ή για να εκτιμήσουμε περισσότερο αυτά που έχουμε, την υγεία, τους φίλους, τη δουλειά κλπ κλπ. Γίνεται να μην ανησυχούμε; Ίσως να μη γίνεται. Όποιος ανησυχεί είναι σε επιφυλακή. Προετοιμάζεται για να αντιδράσει έγκαιρα και σωστά. Πιο συχνά όμως ο φόβος μας παραλύει και δεν μας αφήνει καν να αντιδράσουμε. Όλα μοιάζουν ακατόρθωτα και το μέλλον αβέβαιο. Αυτό που ξέρουμε αλλάζει και η αλλαγή τρομάζει. Τουλάχιστον στην αρχή, γιατί δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει και πώς. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε θάρρος από ανθρώπους που τα κατάφεραν, όπως ο Μαυροθαλασσίτης έμπορος του βιβλίου ή άνθρωποι με παρόμοιες ιστορίες που μπορεί να υπάρχουν και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια, ανάμεσα στους γνωστούς μας. Χωρίς να αφήσουμε τον θαυμασμό να μας αποθαρρύνει λέγοντας :εγώ ποτέ δεν θα είχα τόσο θάρρος όπως αυτοί...


Μπορούμε να πάρουμε κουράγιο από την ίδια μας τη ζωή αν σκεφτούμε πόσες φορές στο παρελθόν φοβηθήκαμε τις αλλαγές που επρόκειτο να έρθουν και πόσες φορές τελικά συνεχίσαμε χωρίς να έρθει το τέλος και η καταστροφή. Πόσες φορές οι φόβοι μας αποδείχτηκαν εντελώς ανεδαφικοί, όχι γιατί τα πράγματα ήταν τελικά ρόδινα αλλά γιατί οι δυσκολίες που προέκυψαν δεν ήταν αυτές για τις οποίες νομίζαμε ότι προετοιμάζαμε τον εαυτό μας. Εντέλει χρειάζεται να ενεργοποιήσουμε και να ενισχύσουμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και την ικανότητα μας να αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις. Όχι γιατί υπάρχει κάποια ψυχολογική θεωρία που λέει ότι «πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας» αλλά γιατί απλούστατα αυτή είναι η φυσική τάση του κάθε ανθρώπου: να προχωράει, να φοβάται, να κάμπτεται, να συνεχίζει, να εφευρίσκει τρόπους, να ανακαλύπτει δυνατότητες, να αναπτύσσει ικανότητες, να αγωνιά, να στρέφεται προς άλλους για βοήθεια, να επανεξετάζει, να βρίσκει λύσεις, να απογοητεύεται, να ανοίγει δρόμους, να ελπίζει...


Ασφαλώς δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο μπροστά σε μια επερχόμενη οικονομική κρίση. Η ηλικία π. χ. είναι ένας παράγοντας που διαφοροποιεί τις ανησυχίες: οι πολύ νέοι φοβούνται ότι δεν θα βρίσκουν δουλειά, οι μεσήλικες ότι θα χρειαστεί να χαμηλώσουν το επίπεδο ζωής που έχουν συνηθίσει, οι πιο ηλικιωμένοι αγωνιούν αν θα μπορέσουν να πάρουν την σύνταξη τους. Διαφέρουν όμως ανάλογα και με το τι συμβολίζει το χρήμα για τον καθένα (κάτι που συνήθως δεν μας είναι συνειδητό.) Για κάποιους είναι ένα μέσο αποδοχής και καταξίωσης στα μάτια των άλλων οπότε μια πιθανή μείωση εισοδημάτων βαραίνει σαν προσωπική αποτυχία. Μεγάλη αγωνία μπορεί να προκαλεί η οικονομική κρίση σε όσους έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες με οικονομικές ανασφάλειες και εντάσεις. Για άλλους η απώλεια χρήματος ξυπνάει φόβους αρχαικούς, που ισοδυναμούν, σύμφωνα με τον Φρόυντ, με τον φόβο της απώλειας ενός κομματιού του εαυτού τους. Ο καθένας δέχεται τις αόριστες ειδήσεις για την οικονομική κρίση ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του με λιγότερη ή περισσότερη ταραχή . Όσο πιο αγχώδης και ανασφαλής είναι ένας άνθρωπος απέναντι στις αλλαγές, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να δεχτεί ότι μπορεί να μην έχει τον έλεγχο, ότι μπορεί κάτι έξω απ’ αυτόν να αλλάξει τα δεδομένα της ζωής του. Αυτό όμως δεν ισχύει μόνο για την οικονομική κρίση αλλά και για οποιαδήποτε προοπτική αλλαγής, απώλειας, αποσταθεροποίησης, ανατροπής. Καταστάσεις που η ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι, μας επιφυλάσσει πολλές΄΄.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Το αγόρι που νίκησε τα τανκ - Ενα μνημόσυνο σ΄ αυτούς που έπεσαν για την ελευθερία


΄΄Βεβαίως
είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης

Πέντε χρονών στους ώμους του πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο
δέκα χρονών ξυπόλυτος
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης
στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία

Στα δέκα επτά
μ' ένα πλακάτ στο χέρι
ψωμί- παιδεία-ελευθερία΄΄


Ποιητής Δημήτρης Ραβανή-Ρέντη

 





O Διομήδης Κομνηνός (1956-1973) θεωρείται ότι είναι ένα από τα πρώτα θύματα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η καταγωγή του ήταν από την Κύπρο. Διέμενε στην οδό Λευκάδος 7 στην Αθήνα. Τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου 1973, αστυνομικές δυνάμεις ήρθαν αντιμέτωπες με εκατοντάδες διαδηλωτών που είχαν συγκεντρωθεί εντός και εκτός του προαυλίου του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων. Ο Κομνηνός ήταν μαθητής λυκείου μέσα στο Πολυτεχνείο, μόλις 17 ετών . Αργότερα ενώθηκε με άλλους μαθητές και φοιτητές στη γωνία 3ης Σεπτεμβρίου, Μάρνη και Αβέρωφ, μεταφέροντας τραυματίες. Τραυματίστηκε και ο ίδιος θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έριξαν, σκοπεύοντάς τον από απόσταση 10 μέτρων άνδρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές και τον γιατρό Αντώνη Κοντόπουλο στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (μετέπειτα Γενικό Κρατικό).


 Ο Albert Coerant παρασημοφορείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας



Από τον ηρωικό θάνατο του Διομήδη Κομνηνού , είναι εμπνευσμένη η ιστορία ΄΄Το αγόρι που νίκησε τα τανκ΄΄, που έγραψε ο δημοσιογράφος ALBERT COERANT , ο οποίος εργαζόταν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας , σαν ανταποκριτής για τη δανέζικη και βελγική TV . Το Νοέμβριο του 1973 ο Διομήδης Κομνηνός μπήκε στο Πολυτεχνείο για να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της χώρας. Δε θα επέστρεφε σπίτι του πότε.




(μετάφραση: Έφη Γιαννακοπούλου)





<<Τα στρατόπεδα-φυλακές του φρικτού τόπου εξορίας στη Γυάρο άνοιξαν ξανά. Οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια ήταν πιο συχνά από ποτέ! Ο Παπαδόπουλος κρατούσε τα προσχήματα και πάντα υποκρινόταν ότι τα δημοκρατικά δικαιώματα έχουν ανασταλεί προσωρινά μέχρι να αποκατασταθεί η τάξη στην Ελλάδα. Αντίθετα ο Ιωαννίδης δρούσε ανοιχτά και ποτέ δεν έκρυβε τις άσχημες προθέσεις του. Η περιβόητη Ε.Σ.Α. η στρατιωτική Αστυνομία, σκορπούσε τον τρόμο καθημερινά και φανερά στους δρόμους της Αθήνας και η σιωπή βασίλευε στους ανθρώπους, η νεκρική σιωπή όπως την αποκαλούσαν τότε.



Κατά τη διάρκεια των θλιβερών εβδομάδων μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ένας επισκέπτης εμφανίστηκε στο γραφείο μου «Απλά λέγε με Γιάννη» είπε. «Άκουσα ότι έχετε αποσιωπήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σε παρακαλώ πες μου ό,τι έχεις δει». Καθώς ήταν ένας φιλικός έξυπνος άνθρωπος δέχτηκα να μιλήσω. Του διηγήθηκα κάποιες σκηνές απίστευτου θάρρους στις οποίες είχα γίνει μάρτυρας-σήμερα πασίγνωστες χάρη σε αναρίθμητα άρθρα εφημερίδων και ντοκιμαντέρ που προβάλλονται ανελλιπώς από την τηλεόραση. Ήμουν επίσης σε θέση να περιγράψω περιστατικά άγνωστα στην κοινή γνώμη.

Εντυπωσιάστηκε από την περιγραφήμου σχετικά με το ξενοδοχείο Ακρόπολη απέναντι από το Πολυτεχνείο εκείνη τη διάσημη μέρα. Άκουσε επίσης, πως έπρεπε να προφυλαχτώ από τις σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών σε ένα κτίριο που ήταν γεμάτο όχι μόνο από φοιτητές αλλά επίσης και από μαθητές. Εντυπωσιάστηκε όταν άκουσε πως ο ίδιος ο διευθυντής του ξενοδοχείου πρόσφερε τα πιάτα με τα σάντουιτς και έλεγε «Δεν είναι καλό να μάχεσαι για τη χώρα σου με άδειο στομάχι». Άκουσε επίσης πως παρά τη βροχή από σφαίρες ένας φοιτητής διαδήλωνε απ’ έξω και χτυπήθηκε λίγα μέτρα μακρύτερα από την πόρτα του ξενοδοχείου.



Εξήγησα πως δύο μαθήτριες δε δίστασαν να τρέξουν έξω, όπως οι νοσοκόμες στο πεδίο της μάχης, σαν την Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ , για να βοηθήσουν το αγόρι και να το μεταφέρουν στο ξενοδοχείο,όταν ένας αστυνομικός το άρπαξε από τα χέρια τους.Εξήγησα πως δύο μαθήτριες δε δίστασαν να τρέξουν έξω. Ακουσε προσεκτικά την ιστορία μιας Νορβηγίδας , μιας ανυποψίαστης τουρίστριας, που χτυπήθηκε από αδέσποτη σφαίρα στο λαιμό και πέθανε ξαπλωμένη μέσα στο ξενοδοχείο. Η κοπέλα πήγαινε να κάνει ένα τηλεφώνημα στους γονείς της από το κτίριο του Ο.Τ.Ε. λίγα μέτρα μακρύτερα στην οδό Πατησίων,για να τους πει για τις θαυμάσιες εμπειρίες που είχε από την Ελλάδα.



Δεν θα ξεχάσω την έκφρασή του όταν περιέγραψα το πώς οι φοιτητές καλούσαν απελπισμένα από τα μεγάφωνα για ιατρική βοήθεια και ασθενοφόρα. Τα ασθενοφόρα πράγματι έφθασαν με τις σειρήνες να ουρλιάζουν - όχι γεμάτα από γιατρούς ή νοσοκόμες , αλλά αιμοδιψείς αστυνομικούς , μερικούς μεταμφιεσμένους σε γιατρούς. Και μετά η πιο φρικτή σουρελιστική σκηνή απ΄ όλες που δε θα σβήσει ποτέ από το μυαλό μου. Τα τανκ - περισσότερα από είκοσι πέντε - έφθασαν σαν έπρεπε να κατακτήσουν ένα οχυρωμένο κάστρο και όχι ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα γεμάτο από παιδιά που φώναζαν για λευτεριά. Ηρθαν κυλώντας αργά, σχεδόν τα μεσάνυχτα. Ενα τεράστιο γκρίζο τέρας στάθηκε ακριβώς μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου.Από το άνοιγμα εμφανίστηκε ένας αξιωματικός με ένα όπλο στα χέρια.Οι φοιτητές ικέτευσαν το στρατό να μη χρησιμοποιήσει βία και να μην τους χτυπήσει. Ο αξιωματικός φώναξε από το τανκ ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν διαπραγματεύονται με αναρχικούς.Στο ξενοδοχείο Ακρόπολη τα παιδιά έκλαιγαν και πολλοί γονάτιζαν και προσεύχονταν στο Θεό να σταματήσει αυτή την τρέλα.



Ενα από τα πιο απίστευτα και ντροπιαστικά πράγματα ήταν, ότι την ίδια στιγμή που τα παιδιά της Ελλάδας ήταν έτοιμα να θυσιαστούν για την ελευθερία, στο ίδιο ξενοδοχείο , σε μικρή απόσταση από την επερχόμενη καταστροφή υπήρχε ένα δωμάτιο από καμιά διακοσαριά άτομα, κυρίως γυναίκες αλλά και κάποιους άνδρες που έπαιζαν χαρτιά τελείως αδιάφοροι για την αγωνιζόμενη και δοκιμαζόμενη νεολαία της χώρας.



Ο επισκέπτης μου είπε ότι ο γιος του ήταν ένας από τους νεαρούς του Πολυτεχνείου εκείνη την ημέρα, αλλά ήταν πολύ μετριόφρων για να μιλήσει γι’ αυτό. Ο άντρας μου ζήτησε την άδεια για να ξανάρθει. Κατά τη διάρκεια της επόμενης επίσκεψης είπε ότι αισθανόταν βαθιά συγκινημένος από τον ηρωισμό που επέδειξε η ελληνική νεολαία εκείνη την εποχή.



Θεωρούσε ότι τα περισσότερα παιδιά είναι κακομαθημένα σήμερα ακόμη και στις πιο φτωχές οικογένειες. Μου είπε υπέροχα ανέκδοτα και αστεία για να το αποδείξει. «Ήξερες, μου είπε, ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας;». «Αλήθεια;» ρώτησα χωρίς να είναι απόλυτα σίγουρος ότι ήταν σοβαρός. «Ναι» μου απάντησε με ένα φαρδύ χαμόγελο στο πρόσωπο. «Αυτός πίστευε ότι η μητέρα του ήταν παρθένα και τον θεωρούσε Θεό. Κι όχι μόνο αυτά, ξεκίνησε να δουλεύει όταν ήταν τριάντα χρόνων». Και ανέφερε άλλη μια ιστορία σχετικά με τις -μερικές φορές -ανόητες φιλοδοξίες που έχουν οι Έλληνες γονείς για τα παιδιά τους.



Είχε κάποτε μια γειτόνισσα μητέρα δίδυμων αγοριών περίπου δύο ετών. Μια μέρα τη συνάντησε στο δρόμο και τη ρώτησε τι κάνει ένα από τα παιδιά της.» Ποιον εννοείς, το γιατρό ή το δικηγόρο;» ρώτησε η γυναίκα. Μια μέρα ο επισκέπτης μου άρχισε να μιλά για το δεκαεξάχρονο γιο του. Τον περιέγραφε σαν ένα σοβαρό παιδί ανυπομονούσε να ‘ρθει η μέρα που θα πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, το περίφημο Πολυτεχνείο για να γίνει μηχανικός ή αρχιτέκτονας. «Ο Θεός με ευλόγησε δίνοντάς μου αυτό το παιδί», πρόσθεσε «είναι τόσο έξυπνο και επιμελές. Αλλά μη νομίζεις ότι είναι και καλόγερος» πρόσθεσε χαμογελώντας. «Αγαπάει τα κορίτσια και αυτές τον αγαπούν». Μου έδειξε τη φωτογραφία ενός όμορφου αγοριού. Από μέσα μου χαμογέλασα ακούγοντας τους επαίνους και σκέφτηκα ότι είναι ειρωνικό να ακούω άλλον έναν περήφανο Έλληνα γονιό.



Ο επισκέπτης μου συνέχιζε να έρχεται. Πάντα κουβαλούσε πακέτα, μια φορά παιχνίδια για τα φτωχά παιδάκια του φτωχοκομείου και μια άλλη φορά βιβλία με δερμάτινο εξώφυλλο για το γιο του. Συνήθιζε να μιλά για διάφορα θέματα, φαινόταν μορφωμένος αλλά η συζήτηση κατέληγε πάντα στο ίδιο σημείο -με επαίνους για τον πολυαγαπημένο του γιο. Μια μέρα η διάθεσή του φαινόταν διαφορετική και κοίταζε επίμονα έξω από το παράθυρο. Τότε έμενα δίπλα σε ένα νεκροταφείο. Ξαφνικά βγήκε από τη μελαγχολία του και αναφώνησε: Είμαι ευτυχισμένος που ο γιος μου έχει ολόκληρη τη ζωή μπροστά του, είναι τόσο νέος».



Αρκετές φορές τον ρώτησα γιατί δεν έφερνε το παιδί - θαύμα να το γνωρίσω. «Είναι πολύ απασχολημένος με το διάβασμα και το φλερτ με τα κορίτσια» ήταν η συνηθισμένη του απάντηση. Μετά από αρκετά συχνές επισκέψεις ο επισκέπτης μου χάθηκε για ένα δύο χρόνια. Άρχισε να μου λείπει. Αλλά ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι. Αυτή τη φορά έλαμπε! Ο γιος του είχε περάσει τις εξετάσεις για το Πολυτεχνείο- με πολύ υψηλή βαθμολογία. Πάλι κουβάλαγε πακέτα και πακέτα και ένα αεροπορικό εισιτήριο στο όνομα του γιου του. Ο νεαρός θα έμενε με συγγενείς στην Αμερική το καλοκαίρι.



Έγινε κι ένα μεγάλο πάρτι με τουλάχιστον πενήντα αγόρια και κορίτσια-ο νεαρός ήταν πολύ δημοφιλής. Όταν έφυγε ο επισκέπτης μου πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο για να βρω τον αριθμό του τηλεφώνου του. Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να αγοράσω ένα δώρο για το γιο του που τον ένιωθα σαν ένα φίλο που δε γνώρισα ποτέ.



Όταν χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του Γιάννη μου άνοιξε μια κυρία και τη ρώτησα αν ήταν η μητέρα του αγοριού. «Θέλω να σας συγχαρώ για τον εξαιρετικό γιο σας. Άκουσα ότι πέρασε από τους πρώτους στις εξετάσεις. Ο σύζυγός σας μου είπε ότι θα γίνει μηχανικός. Μπορώ να περάσω για να του δώσω ένα μικρό δώρο;». «Ο γιος μου, απάντησε με θλίψη στη φωνή, δε θα γίνει ποτέ μηχανικός και δε θα μπει ποτέ στο Πανεπιστήμιο, πέθανε πριν από τρία χρόνια». Μετά η φωνή της πνίγηκε σε ένα λυγμό, «Σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού στην πύλη του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973>>.




΄΄... Η νέα γενιά με τ' άοπλα χέρια, έφτυσε κατά πρόσωπο τους αποσυνάγωγους, άναψε το δαυλό του ενθουσιασμού και άνοιξε το δρόμο να περάσουν οι αμάθητοι και διστακτικοί, το δρόμο που οδηγούσε στην Ελευθερία...΄΄ (Εισαγγελέας Ν. Γανώσης, κατά την αγόρευσή του στην πρώτη δίκη (1975) κατά των δικτατόρων για το αιματοκύλισμα της 17ης Νοέμβρη '73).