Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ

Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ
Ο σύλλογος είναι πολιτιστικός και αθλητικός. Τα μέλη του συλλόγου είναι από τη Μακεδονία, τη Θράκη ,οι απανταχού Ποντιακής καταγωγής καθώς και φίλοι που αγαπούν το σύλλογο. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2003 ως σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου και αθλητικός σύλλογος ''Ο Μέγας Αλέξανδρος''. Σήμερα ο σύλλογος, μετά την τροποποίηση του καταστατικού του, φέρει τη νέα του .επωνυμία Η αίθουσα του συλλόγου βρίσκεται στο Κάτω Μάννα (Χώνες) επί του κεντρικού δρόμου. ΤΗΛΕΦΩΝΑ επικοινωνίας 6932411950. ΤΜΗΜΑΤΑ : Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι κάθε Παρασκευή 17.00-19.00, Σάββατο 10.30-12.30 και 16.30-18.30 - ΤΜΗΜΑ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ :Τμήμα παιδιών και εφήβων κάθε Παρασκευή 19.10-20.00 και 20.00-21.00 . Τμήμα ενηλίκων κάθε Κυριακή 18.30-19.30 για αρχάριους και 19.30-20.30. για προχωρημένους. Χοροδιδάσκαλος ο Χρήστος Καρυοφυλλίδης. Σκοπός μας , να ΜΗΝ ξεχάσουμε τις ρίζες μας και να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας.

Translate

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

΄΄Το Αόρατο χέρι΄΄ Νόαμ Τσόμσκι




΄΄Εφόσον ο λαός παραμένει παθητικός και απαθής, παρασυρόμενος στον καταναλωτισμό και στο μίσος κατά των ευάλωτων (κοινωνικών ομάδων), οι ισχυροί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν΄΄
 

Τον έχουν χαρακτηρίσει «Αϊνστάιν της γλωσσολογίας», «Δαρβίνο της εποχής μας» και «κορυφαίο διανοούμενο του κόσμου». Είναι ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που του έδωσε και τον χαρακτηρισμό «ο αντιαμερικανός εξτρεμιστής», τον οποίο χρησιμοποιούν κυρίως οι Αμερικανοί. Η θεμελιώδης πλέον «Ιεραρχία Τσόμσκι», την οποία περιέγραψε το 1956, τον έχει καθιερώσει και ως έναν από τους σημαντικότερους γλωσσολόγους όλων των εποχών. Και όμως, παρ’ ότι έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις να τον συναντήσεις, ο 83χρονος Νόαμ Τσόμσκι είναι τελικά ακόμη πιο επιβλητικός και εντυπωσιακός από τη φήμη του.


Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Tμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια: «Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».

Ενα γραφείο γεμάτο βιβλία παντού. Στην τεράστια βιβλιοθήκη όλα είναι τοποθετημένα σε ράφια με γραμμένη από κάτω την κατηγορία στην οποία ανήκουν. Μια κατηγορία, όμως, ενώ έχει ετικέτα, είναι εντελώς κενή από βιβλία: «Intelligence». Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια τεράστια φωτογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ και από κάτω γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά η αυτοβιογραφία του και προφανώς εκφράζει και τον Τσόμσκι: «Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». Καθήσαμε σε ένα τραπέζι στο μέσον του γραφείου του, και ο Τσόμσκι κάθησε ακριβώς δίπλα μας. Ευτυχώς, γιατί εκτός του ότι είναι συναρπαστικό να τον έχεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής, είναι γνωστό ότι μιλάει πάρα πολύ σιγά. Εκτός όλων των άλλων, φημίζεται και για την απίστευτη μνήμη του, θυμάται απλώς τα πάντα, κάτι που δεν το αρνείται και ο ίδιος: «Ναι, θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά μερικές φορές είναι λίγο βασανιστικό, επειδή οι άλλοι συνήθως δεν θυμούνται». Μπορεί με μεγάλη ευκολία να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν να «τραβάει» μέσα στο μυαλό του συρτάρια με γνώσεις και πληροφορίες. Ακουγε κάθε ερώτησή μας σκυφτός, κοιτώντας προς τα κάτω, και μόλις τελειώναμε σήκωνε αμέσως το βλέμμα του και έδινε την απάντησή του κοιτώντας μας κατάματα μέχρι τέλους.

Πάντως ο Τσόμσκι έκανε την πρώτη ερώτηση: «Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».


Ετοιμαζόμαστε να καταστρέψουμε την παγκόσμια οικονομία. Ετσι μας λένε. Ομως η Ελλάδα που είναι λιγότερο από το ένα χιλιοστό της παγκόσμιας οικονομίας θα καταστρέψει όλη την υφήλιο; Δεν είναι γελοίο αυτό; «Πιστεύω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».

Και τι θα κερδίσουν οι λεγόμενες «αγορές» από την καταστροφή της Ελλάδας; «Ξέρετε, αυτό που ονομάζουν “αγορές”, δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».

Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν στο τέλος; «Ηδη πληρώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Επαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν “δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος” και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα».

Πιστεύετε, παρ’ όλα αυτά, ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστρεπτική για εμάς; «Ναι, παρ’ ότι είναι ένα πιθανό σενάριο. Γι’ αυτό πιέζει έτσι το ΔΝΤ, διότι ξέρει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή και συνεπώς γνωρίζει ότι μπορεί να πιέσει. Προσέξτε τον φασισμό του οικονομικού συστήματος. Είναι σαν να μου έχετε δανείσει εσείς χρήματα, με ληστρικά κιόλας επιτόκια, να σας αποπληρώνω για κάποια χρόνια και όταν ξαφνικά δεν μπορώ να σας πληρώσω άλλο, να μου λέτε: “Ωραία, θα πληρώσουν οι φίλοι και οι γείτονες για σένα”. Αυτό είναι το ΔΝΤ. Αν ένας επενδυτής, μια τράπεζα ας πούμε, έχει επενδύσει με ρίσκο σε μια χώρα, και βέβαια πάντα με ληστρικά επιτόκια, και κάποια στιγμή η χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώνει, έρχεται το ΔΝΤ και λέει ότι θα πληρώσουν άλλοι για σένα. Αυτοί, φυσικά, είναι πάντα οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, οι οποίοι δεν πήραν ποτέ το συγκεκριμένο δάνειο. Ολα γίνονται, αρκεί να μη χάσουν οι τράπεζες. Και τελικά να μην έχουν στην ουσία κανένα ρίσκο!».

Συγγνώμη, αλλά πώς το αποκαλείτε αυτό το σύστημα; «Είναι το οικονομικό σύστημα “στυγνή ληστεία”».

Πολύ περιγραφικό όνομα για οικονομικό σύστημα... «Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε “κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής”. Ακριβώς όπως η Μαφία! Οπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ’ τα πάρουν πίσω».

Αρα η ανυπακοή και η μη πληρωμή του χρέους μας είναι η πρότασή σας; «Προσέξτε. Η ανυπακοή πολλές φορές θέλει ψυχραιμία και υπομονή. Και κυρίως να βρείτε τον τρόπο που σας ταιριάζει».

Το ίδιο σύστημα, όμως, δεν επιβάλλεται και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες; «Βεβαίως. Από τα πρώτα χρόνια του Ρίγκαν και ως σήμερα, πάρα πολλές φορές έχουν κληθεί οι αμερικανοί πολίτες να πληρώσουν τα κεφάλαια τραπεζών που χάθηκαν σε επενδυτικά ρίσκα που πήραν οι ίδιες εντός και εκτός ΗΠΑ. Αυτό, προσέξτε, δεν θα συνέβαινε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά συμβαίνει στο δικό μας οικονομικό σύστημα, διότι απλώς είναι “γκανγκστερικό”. Μάλιστα υπάρχει και όνομα για αυτό το σύστημα, ο Στίγκλιτζ θα σας έχει μιλήσει φαντάζομαι. Ονομάζεται “πολύ μεγάλο για να αποτύχει”. Αυτό περιγράφει στην ουσία την πολιτική “παροχής εξασφάλισης” από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία διασφαλίζει στις τράπεζες και στους επενδυτικούς οργανισμούς πως “ό,τι ρίσκο και να πάρετε, όταν το σύστημα καταρρεύσει και δεν θα μπορείτε να πάρετε άλλα λεφτά, θα σας τα δώσουμε εμείς από τα χρήματα των φορολογουμένων”. Παρεμπιπτόντως, το σύστημα καταρρέει κάθε τόσο».

Οταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα


Οι οίκοι αξιολόγησης τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά; «Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το “γκανγκστερικό σύστημα”, αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι’ αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά. O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Ολοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού».

Και εμείς οι πολίτες, όμως, δεν αντιδράσαμε καθόλου και τα αποδεχτήκαμε όλα αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας. «Μα δεν τα έχουμε αποδεχτεί! Δεν μας δόθηκε καμία επιλογή και καμία εναλλακτική. Δεν μας ρώτησε κανένας: “Σας αρέσει το ΔΝΤ;”. Εμένα δεν με ρώτησε κανένας, εσάς; Απλώς το σχεδίασαν και μας το επέβαλαν».

Γι’ αυτό η Goldman Sachs, ας πούμε, αν και βασική υπεύθυνη της κρίσης, βγάζει ακόμη τεράστια κέρδη; «Ακριβώς. Αν και είναι βασικοί υπεύθυνοι και από τους αρχιτέκτονες της κρίσης, τα πάνε μια χαρά, με τεράστιους μισθούς και με μπόνους. Αυτό συμβαίνει επειδή απλώς ανήκουν στο σύστημα που προανέφερα. Η Goldman Sachs τώρα είναι πλουσιότερη από ποτέ. Αλλά ο κόσμος δεν εστιάζει σε γεγονότα όπως αυτό, διότι η προπαγάνδα αναζητεί και βρίσκει άλλους “υπεύθυνους” να κατηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη είναι να στοχοποιείς διάφορες κοινωνικές ομάδες».

Η στοχοποίηση, όμως, συμβαίνει και από τις δύο πλευρές. Και από το κράτος προς κάποιους, αλλά και από τους πολίτες προς κάποιους άλλους. Δεν είναι επικίνδυνο αυτό; Υπάρχει «καλή» στοχοποίηση; «Οχι βέβαια. Προσέξτε τι γίνεται. Από την πλευρά του κράτους έχουμε ορισμένους ιδιαίτερα εύκολους στόχους, όπως είναι για παράδειγμα οι δάσκαλοι και η Παιδεία γενικότερα. Από την πλευρά του πληθυσμού τώρα, έχουμε τον εύκολο στόχο, που είναι οι αλλοδαποί, και στην Ευρώπη εξαπλώνεται ανησυχητικά το φαινόμενο της μετανάστευσης. Στην Ουγγαρία με το νεοφασιστικό κόμμα Τζομπίκ, στην Αγγλία με το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο και την Αγγλική Αμυντική Λίγκα. Και αν σας ακούγεται ανακουφιστικό ότι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα παίρνουν κάτω από 10%, μην ξεχνάτε ότι το 1928 στη Γερμανία το Ναζιστικό Κόμμα είχε πάρει κάτω από 3%. Πέρυσι βγήκε στη Γερμανία το βιβλίο του Τίλο Σαραζίν “Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της”, στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες καταστρέφουν τη χώρα. Εγινε μπεστ σέλερ. Η δε καγκελάριος Μέρκελ, παρ’ ότι καταδίκασε το βιβλίο, δήλωσε ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει τελικά αποτύχει. Οι Τούρκοι και οι Αραβες που τους έκαναν εισαγωγή για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά “απέτυχαν”, δηλαδή, να γίνουν ξανθοί και γαλανομάτηδες, κανονικοί άριοι...».

Υπάρχει πάντως το παράδοξο σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας οι άνθρωποι να επιλέγουν τον καπιταλισμό και να θυμούνται όλα τα κακά του σοσιαλισμού. Οταν όμως έρχεται η οικονομική κρίση, τότε βρίζουν τα κακά του καπιταλισμού και μνημονεύουν τα καλά του σοσιαλισμού. Είναι λίγο ανόητο αυτό. Πώς γίνεται να αλλάξει; «Αυτό είναι και το ένα και μοναδικό μήνυμα που πραγματικά έχω να δώσω. Δεν είναι συνταγή και πρέπει ο καθένας να το καταφέρει μόνος του: Χρησιμοποιήστε την κοινή λογική».

Με αυτό που λέτε ελπίζετε να βελτιώσετε τον κόσμο; «Δεν θέλω να βελτιώσω τον κόσμο, θέλω οι άνθρωποι να τον βελτιώσουν».

Ποια είναι η άποψή σας για τον Μπαράκ Ομπάμα; Σας φαίνεται, όπως λένε, να έχει ξεχάσει ότι ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από χέρια μαύρων; «Οταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα. Συμβολίζει σπουδαία πράγματα για την τεράστια ομάδα των Αφροαμερικανών, αλλά κυρίως για την παγκόσμια κουλτούρα και τον πολιτισμό. Το να περιμένεις, πάντως, κάτι από τον Ομπάμα είναι τεράστιο λάθος».

Ολα αυτά τα χρόνια που σας ακούω και σας διαβάζω, μου θυμίζετε ήρωα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. «Αλήθεια; Μισό λεπτό να καλύψω τις φτέρνες μου».

Ειλικρινά, μοιάζει σαν να προσπαθείτε να αλλάξετε τη μοίρα που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάπως μάταιο; Στο τέλος δεν θα είναι έτσι και αλλιώς χαμένη μάχη; «Οχι, δεν την έχουν επιλέξει οι άνθρωποι τη μοίρα τους. Εγώ πάντως δεν την έχω επιλέξει. Εχει όμως σχεδιαστεί. Ο Ανταμ Σμιθ (που έγραψε τον “Πλούτο των εθνών”) δεν ήταν ηλίθιος που έγραψε αυτά που έγραψε».

Ας περάσουμε σε κάτι άλλο που αφορά την Ελλάδα. Πώς εξηγείτε την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας; «Υπάρχουν πάρα πολλοί ιστορικοί λόγοι για αυτό. Πάντως πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά. Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική. Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά».

Ομως στην ουσία οι ΗΠΑ μάς έχουν υποχρεώσει σε αυτά τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς. «Φυσικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ’ αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ. Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τoυς χρησιμoποιήσουμε και ως “διαφημιστικό”, ως “teaser” για άλλες χώρες. Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».

Οι μεγάλες δυνάμεις, όμως, γιατί κάνουν εδώ και δεκαετίες τα «στραβά μάτια» στις παρανομίες που έχει διαπράξει η Τουρκία; «Μερικές φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του ’90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».

Οι διανοούμενοι της Ευρώπης, όμως, δεν πολυμιλάνε για όλα αυτά. Τελικά ο διανοούμενος που υπηρετεί τους δυνατούς μπορεί να συνεχίσει να λέγεται έτσι; «Αυτή της Τουρκίας δεν είναι η μόνη περίπτωση, αλλά είναι πολύ ενδεικτική της κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι διανοούμενοι της Δύσης».

Την ένταση που υπάρχει τελευταία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ πώς την εξηγείτε; «Αυτήν τη φορά η Τουρκία έχει έναν πολύ καλό λόγο, αφού ένα τουρκικό πλοίο δέχθηκε επίθεση σε διεθνή ύδατα και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι. Αυτό ήταν κανονική πειρατεία. Οι Ισραηλινοί άλλωστε συνηθίζουν να τα κάνουν αυτά από παλιά. Κανένα κράτος δεν θα τη γλίτωνε με αυτά που κάνει το Ισραήλ, αλλά όταν έχεις τις ΗΠΑ από πίσω σου, κάνεις ό,τι θέλεις. Σκοτώθηκαν λοιπόν από τα πυρά των Ισραηλινών εννέα άνθρωποι, από τους οποίους να σημειώσουμε κανένας δεν ήταν αμερικανός πολίτης, και η Τουρκία απαίτησε από το Ισραήλ να ζητήσει συγγνώμη».

Πιστεύετε δηλαδή ότι πίσω από τις κινήσεις τις Τουρκίας κρύβεται και αίσθημα δικαίου; «Οχι. Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος».

Πιστεύετε ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον ένα κράτος που θα είναι κράτος δικαίου; «Οχι,ποτέ. Εφόσον κάτι είναι κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο. Βέβαια, φυσικά και υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ηθικοί και οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν το ήθος τους σε κάποια κομμάτια του κράτους. Αλλά το να περιμένεις από ένα κράτος ισχύος να συμπεριφέρεται δίκαια είναι μάταιο και ανόητο. Τα κράτη ως οργανισμοί λειτουργούν με τις δικές τους αρχές και τα δικά τους συμφέροντα. Ολη η ιστορία των κρατών είναι κάπως έτσι».

Οι λαοί, λοιπόν, κάνουν ένα διαρκές ταξίδι από ελπίδα σε ελπίδα και από όνειρο σε όνειρο, χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου καλύτερα; «Οχι, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσεις την κορυφή. Κάθε φορά όμως που φτάνεις στην κορυφή που έχεις βάλει στόχο, ανακαλύπτεις ότι από εκεί φαίνεται μια άλλη, νέα, πέρα από αυτήν που κατέκτησες, και πρέπει να αρχίσεις πάλι το ταξίδι. Τότε όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ήδη κατακτήσει τον προηγούμενο στόχο σου. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η ανθρώπινη Ιστορία, επαναλαμβανόμενες κορυφές, για τις οποίες κάποιοι έχουν παλέψει ώστε να κατακτηθούν. Το πιο φυσιολογικό λοιπόν είναι να βρίσκει ο άνθρωπος μπροστά του ακόμη ψηλότερες κορυφές, τις οποίες δεν γνώριζε από πριν, και θα πρέπει να τις κατακτήσει. Αρα δεν πιστεύω ότι το ταξίδι είναι χωρίς ελπίδα, είναι απλώς μια συνεχής επίτευξη στόχων».

Και το ταξίδι θα υπάρχει έπειτα από κάθε άνθρωπο και έπειτα από κάθε εποχή; «Ακριβώς. Γι’ αυτό σε κάθε εποχή ας κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του, που είναι να κατακτήσει τις κορυφές που του αναλογούν. Δείτε τι συνέβη με τη Λατινική Αμερική. Ηταν επί 500 χρόνια κάτω από φοβερή καταπίεση, κυρίως των Ευρωπαίων και μετά των Αμερικανών. Ολα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες προσπάθειες να απελευθερωθούν κατεστάλησαν και πνίγηκαν στο αίμα. Ομως τα τελευταία δέκα χρόνια οι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Απελευθέρωσαν τις χώρες τους από τις χούντες και την καταπίεση με τρόπο εντυπωσιακό».

Πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο και με την «Αραβική άνοιξη»; «Εχουν ήδη υπάρξει τεράστιες αλλαγές, οι οποίες πιθανότατα θα είναι μόνιμες. Βέβαια έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, αλλά μετρούν ήδη κάποιες σημαντικές επιτυχίες. Μία από αυτές, την οποία φυσικά δεν πολυπροβάλλουν τα δυτικά ΜΜΕ, είναι η δημιουργία πραγματικού εργατικού κινήματος στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν είχαν ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα πλέον είναι δυνατόν ακόμη και σε αυτές τις δύο χώρες να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο».

Αυτή η απελπισία τού σήμερα πώς μπορεί να αλλάξει και να γίνει ελπίδα; «Δεν ξέρω. Αν γνωρίζετε την απάντηση πείτε τη και σε εμάς. Την έχουμε ανάγκη απεγνωσμένα».

Η εποχή χαρακτηρίζεται από την απουσία σπουδαίων ηγετών, ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και αλλού. Είναι άραγε θέμα κακής συγκυρίας ή φυσιολογικό αποτέλεσμα των καιρών; «Δεν πρέπει να ψάχνεις για σπουδαίους ηγέτες. Αν κάνεις εσύ κάτι σημαντικό, θα δημιουργήσεις τη δική σου σπουδαία ηγεσία και δεν θα επιτρέψεις να δημιουργηθεί αυτό που ονομάζεις ανεπαρκή ηγεσία».

Μήπως ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουμε εντελώς τις έννοιες «συνηθισμένο» και «φυσιολογικό» και πλέον πιστεύουμε ότι αυτό που είναι συνηθισμένο στη ζωή μας είναι και το φυσιολογικό; «Σωστό είναι αυτό, πρέπει όμως να καταφέρνεις να διακρίνεις μέσα σου τις αληθινές, τις ειλικρινείς κινητήριες δυνάμεις».

Για εσάς ποιες είναι αυτές οι βασικές κινητήριες δυνάμεις; «Είναι πολλές και γνωρίζω μερικές από αυτές. Για παράδειγμα, η δυστυχία από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι και κυρίως αυτή για την οποία έχω συνυπευθυνότητα. Αυτό είναι βασανιστικό. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία και τα προνόμιά μας σημαίνουν αυτόματα και ευθύνες».

Μοιάζει πάντως στην Ελλάδα οι άνθρωποι να έχουμε υποστεί συλλογική κώφωση: μιλάμε όλοι, ενώ κανένας δεν ακούει κανέναν. Δεν είναι ένα βασικό πρόβλημα αυτό; «Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ’ ό,τι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι “δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο”. Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα και τώρα στην Ελλάδα».

Είναι γνωστό ότι αγαπάτε τη χώρα μας και ότι καλός προφήτης είναι αυτός που αγαπά. Τώρα που κλείνουμε αυτήν τη συζήτηση τι θα προφητεύατε για εμάς; «Σας εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να έχετε πολλή και καλή τύχη σε αυτούς τους ιδιαίτερα δύσκολους και επίπονους καιρούς, με όλες αυτές τις ισχυρές δυνάμεις που προσπαθούν να συντρίψουν την ελληνική κοινωνία και τη χώρα σας».

* Aυτή η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 16 Οκτωβρίου 2011.

Ο Νόαμ Τσόμσκι, γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, στις 7 Δεκεμβρίου 1928. Πήρε το διδακτορικό του στη γλωσσολογία από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνιας το 1955, και τώρα είναι καθηγητής στο τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT).

Το συγγραφικό και διδακτικό του έργο εκτείνεται σε ευρύτατα αντικείμενα της γλωσσολογίας, της φιλοσοφίας, της ιστορίας των ιδεών, των σύγχρονων θεμάτων, των διεθνών υποθέσεων και της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Παιχνίδια με τη φωτιά στα ελληνικά νησιά


 
 
 
 
Σοκ έχουν προκαλέσει σε όλους μας οι αποκαλύψεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ ότι η χώρα του χρηματοδοτούσε εμπρησμούς σε ελληνικά δάση τη δεκαετία του '90! Βέβαια μετά το σάλο που προκάλεσε με τις αποκαλύψεις του, ο κ. Γιλμάζ έρχεται τώρα και τα γυρίζει....Είπα-Ξείπα....


Τις ημέρες αυτές , έτυχε να ξαναδιαβάζω το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Μάνου Ηλιάδη <<Οι Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες και η ΜΙΤ>> τόμος Α΄, εκδόσεις Ινφογνώμων . Ο συγγραφέας του βιβλίου (σελ. 362) καταγράφει πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία για το συγκεκριμένο θέμα , που ομολογουμένως σοκάρουν. Παρακάτω παραθέτω κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίο ...


<<Οι οργανωμένες πυρκαγιές των ελληνικών νησιών του 1993 και 1994 , έγιναν αφορμή για να αποκαλυφθεί η έκταση του ακήρυκτου πολέμου που διεξάγει από ετών η Τουρκία εις βάρος της Ελλάδος και για να αφυπνισθεί , αν και όχι τελείως, η ελληνική πολιτική ηγεσία ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν οι Τούρκοι.Οι πυρκαγιές βέβαια, δεν ήταν παρά ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιούν και μάλιστα δεν αποτελούσαν καν μία νέα μέθοδο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 οι ελληνικές αρχές όχι μόνο είχαν στοιχεία για την εμπλοκή των Τούρκων στις διάφορες ΄΄ανεξήγητες΄΄ πυρκαιές , αλλά είχαν επιτύχει να συλλάβουν και τους δράστες τους. Η περίεργη αντίληψη όμως όλων των ελληνικών κυβερνήσεων ότι η λήψη των ενδεδειγμένων μέτρων για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων τουρκικών προκλήσεων θα επιδείνωνε την κατάσταση, όχι μόνο δεν επέφερε το επιδιωκόμενο μέσω της τακτικής αυτής αποτέλεσμα , αλλά φυσικά ενεθάρρυνε την συνέχιση και κυρίως την κλιμάκωση των τουρκικών εχθρικών ενεργειών.


Επί πλέον , η ατελέσφορος αυτή τακτική , η οποία αγνοούσε μια σημαντική αρχή της στρατηγικής βάσει της οποίας μια απειλή αντιμετωπίζεται στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, ενείχε τον ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο οι δυο χώρες να οδηγηθούν τελικώς σε πόλεμο.Διότι, από καθαρά θεωρητική άποψη, όταν μια χώρα κατορθώνει να αποκτήσει την δυνατότητα να καταφέρει, σε μια αντίπαλη χώρα, πλήγματα με σημαντικές οικονομικές και άλλες επιπτώσεις και δη ατιμωρητί και τούτο χωρίς την ανάγκη να καταφεύγει σε πόλεμο, τότε το πιθανότερο να συμβεί δεν μπορεί να είναι άλλο από την συνέχιση αυτής της πρακτικής, καθ΄ όσον τουλάχιστον χρόνο η χώρα που δέχεται τα πλήγματα δεν αντιδρά. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής , η έλλειψη δυναμικής αντιδράσεως εκ μέρους της υφιστάμενης τα πλήγματα χώρας, όχι μόνο διευκολύνει την συνέχισή τους αλλά μπορεί να προκαλέσει και μια επικίνδυνη κλιμάκωση ή να οδηγήσει τελικώς τις σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών σε επικίνδυνη ένταση, με απρόβλεπτη - ή αντίθετη της επιδιωκόμενης - έκβαση.


Αυτός ο περίεργος στρουθοκαμηλισμός των ελληνικών κυβερνήσεων προκύπτει αβίαστα από την προαναφερθείσα περίπτωση της συλλήψεως του Αλ Κιζιλάι το 1985 και την ομολογία του ότι δύο άλλοι συμπατριώτες του (που είχαν επίσης συλληφθεί) τον είχαν βάλει να κάψει τα ελληνικά δάση. Και τούτο δεν αποτελεί απλές φήμες ή ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά ΄΄ομολογία΄΄ του αρμόδιου Ελληνα υπουργού Δημόσιας Τάξεως υπό μορφή συνεντεύξεως που παρεχώρησε σε συντάκτες της Ελευθεροτυπίας την 1η Σεπτεμβρίου 1985. Μεταξύ άλλων αποκαλυπτικών στοιχείων ο Υπουργός είπε στο δημοσιογράφο ΄΄ Πιστεύω ότι οι εμπρησμοί είναι εθνικό έγκλημα σε πολλά επίπεδα. Ο στόχος είναι η αποσταθεροποίηση του τουρισμού αλλά πέρα από αυτό είναι προσπάθεια για χτύπημα της οικονομίας μας, της ποιότητας της ζωής μας, του δημοκρατικού πολιτεύματος...΄΄.


Εχοντας την ομολογία ενός τουλάχιστον των συλληφθέντων και επίγνωση της πραγματικής διαστάσεως των συγκεκριμένων ενεργειών , θα περίμενε κανείς την αυστηρή τιμωρία των ενόχων και τις απαιτούμενες δριμύτατες παραστάσεις πτος την Τουρκία. Αλλά, όσο και αν φαίνεται περίεργο, διαμαρτυρίες προς την Αγκυρα δεν έγιναν, η δε τιμωρία των συλληφθέντων περιορίσθηκε , μετά την ολιγοήμερη κράτηση των ενόχων , στην απέλασή τους από τη χώρα.


Η περίεργη αντιμετώπιση εκ μέρους των ελληνικών αρχών των καταφανέστατων πράξεων δολιοφθοράς είχε ως φυσικό αποτέλεσμα την κάθετη και επί συστηματικής πλέον βάσεως αύξηση των ΄΄ανεξήγητων΄΄ πυρκαιών. Το 1993 οι πυρκαιές στα νησιά και σε άλλες περιοχές της χώρας έλαβαν ιδιαίτερα μεγάλες διαστάσεις , η δε ελληνική πλευρά για πρώτη φορά έκανε μνεία ΄΄εξωγενών παραγόντων΄΄ δια στόματος του τότε Πρωθυπουργού Κ.Μητσοτάκη. Να σημειωθεί ότι και στις πυρκαιές αυτές, τα στοιχεία της τουρκικής αναμείξεως δεν έλειψαν. Οι αρχές είχαν επισημάνει δύο Τούρκους που επισκέφθηκαν την Ικαρία, την Κρήτη και τη Ρόδο σε χαρακτηριστικά ταξίδια-αστραπή, μετά τα οποία ξέσπασαν καταστροφικές πυρκαιές.


Η αχνή αναφορά σε ΄΄εξωγενείς παράγονες΄΄ δεν ήταν φυσικά ο κατάλληλος τρόπος για να αντιμετωπισθεί μια σαφέστατα εχθρική ενέργεια, με προφανή κίνητρα και οφέλη για την τουρκική πλευρά. Αντιθέτως μάλιστα, η πρωτοφανής ανοχή και παθητικότητα της ελληνικής πλευράς απεθράσυνε την Αγκυρα, παράλληλα δε την διευκόλυνε τα μέγιστα στην στρατολόγηση νέων εμπρηστών οι οποίοι, στην χειρότερη των περιπτώσεων, δεν θα είχαν τίποτε να φοβηθούν πέραν μιας ολιγοήμερης κρατήσεως .


Ετσι το 1994 υπήρξε το έτος που οι πυρκαιές έλαβαν τέτοιες διαστάσεις , οι δε συνοδές ενδείξεις ήταν τόσο αποκαλυπτικές, που θα ήλπιζε κανείς ότι η ελληνική πλευρά επί τέλους θα αφυπνίζετο. Περιέργως , κάτι τέτοιο δεν συνέβη και πάλι. Στις 22 Ιουνίου το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών είχε στα χέρια του την επιστολή μιας τουρκικής ΄΄εξτρεμιστικής΄΄ οργανώσεως προς την πρεσβεία μας στην Αγκυρα, με την οποία προανεγγέλετο - εις το όνομα του τουρκικού έθνους - η διενέργεια ενός μπαράζ επιθέσεων στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, με πρώτο στόχο την Ρόδο, ως αντίποινα για τις καταστροφές που υπέστη ο τουρισμός από τις επιθέσεις των Κούρδων ανταρτών (σε τουριστικές περιοχές της Τουρκίας).


Στις 11 Ιουλίου εξερράγη μια βόμβα στη Λίνδο της Ρόδου, περιοχή του πρώτου -ως ανηγγέλθη- στόχου.

Στις 12 Ιουλίου εξερράγησαν δύο ακόμη βόμβες στη Ρόδο.

Στις 13 Ιουλίου 1994 , δύο ημέρες μετά την πρώτη επίθεση και χωρίς κανένα διάβημα εκ μέρους της ελληνικής κυβερνήσεως προς το μη κατονομασθέν ΄΄εξωελληνικό΄΄ κέντρο , ακολούθησαν οι πυρκαιές σε 3 μέτωπα στην περιοχή Βελανιδιές της Ρόδου.

Στις 14 Ιουλίου 1994 τυρκικό περιπολικό σκάφος άνοιξε πυρ εναντίον Ελληνοκυπρίων ψαράδων που αλίευαν με μικρό σκάφος στη θαλάσσια περιοχή του Παραλιμνίου.

Στις 16 Ιουλίου, τρεις ημέρες μετά τις πυρκαιές της Ρόδου και μετά την (εν τω μεταξύ) πυρπόληση της Λήμνου, σειρά είχε η Σάμος όπου , στις 3.15 μ.μ. ξέσπασε πυρκαιά σε τρία διαφορετικά σημεία. Την ίδια ημέρα συνελήφθησαν στην Κύπρο από τις αρχές ασφαλείας - που είχαν πληροφορίες - ότι οι Τούρκοι ετοίμαζαν τρομοκρατικές επιθέσεις στην Κύπρο , παρόμοιες με αυτές της Ρόδου...

Στις 4 Αυγούστου νέα πυρκαιά ξέσπασε στη Σάμο όπου ανεφέρθη η παρουσία κουκουλοφόρων (που επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα) από αγροφύλακα της περιοχής.

Στις 5 Αυγούστου μεγάλης έκτασης πυρκαιά εκδηλώθηκε το μεσημέρι στη Χίο. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας εκδηλώθηκε νέα πυρκαιά , αυτή τη φορά στο ακριτικό Καστελόριζο.

Στις 15 Αυγούστου πυρκαιές εκδηλώθηκαν στη Λέσβο, στη Χίο και για τρίτη φορά εντός μηνός στη Σάμο. Η πυρκαιά στη Λέσβο εξελίχθη σε τεράστια καταστροφή, εκατοντάδες τουρίστες εγκατέλειψαν το νησί ...

Στις 16 Αυγούστου ένας άγνωστος , ο οποίος αυτοπαρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος της οργανώσεως ΄΄Τούρκοι της Δυτικής Θράκης΄΄ , σε τηλεφωνική του επικοινωνία με ραδιοσταθμό της Αλεξανδρουπόλεως, ανεκοίνωσε ότι τοποθετήθηκε βόμβα στο αεροδρόμιο με στόχο τον πρόεδρο της Ν.Δ. Μιλτιάδη Εβερτ, ο οποίος θα παρίστατο στις εργασίες του Α΄Παγκοσμίου Συνεδρίου Θρακών, μαζί με τον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γ.Ρωμαίο. Μετά από έρευνες ευρέθη και εξουδετερώθη ο εκρηκτικός μηχανισμός....


Τρία χρόνια αργότερα οι ίδιοι οι Τούρκοι παραδέχθηκαν - στο πλαίσιο της χιονοστιβάδος των αποκαλύψεων του ατυχήματος του Σουσουρλούκ - ότι οι ίδιοι ήταν υπεύθυνοι για τους εμπρησμούς των ελληνικών νησιών... Οι πυρκαιές δεν σταμάτησαν το 1994 αλλά συνεχίσθηκαν και τα επόμενα χρόνια. Ιδιαίτερης σημασίας ήταν οι πυρκαιές του 1997, αρκετούς μήνες μετά τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν το δυστύχημα του Σούσουρλουκ και την ομολογία Τούρκων παρακρατικών ότι είχαν λάβει μέρος στους εμπρησμούς των ελληνικών δασών. .. Οι Τούρκοι συνέχισαν να πυρπολούν τα ελληνικά δάση - ενώ ήξεραν ότι η ελληνική πλευρά ήταν πλέον εν γνώσει των πραγματικών δραστών - και σε τούτο συνέβαλε η υποτονική αντίδραση της ελληνικής κυβερνήσεως.


Σε κάθε περίπτωση , η εικόνα που εμφανίζει η τουρκική πλευρά στο σύνολό της , σε περίπτωση δολοφονίας, βομβιστικής επιθέσεως , πυρκαιές κ.λ.π. συντίθεται από τα εξής διαδοχικά στάδια: α) σιωπή για λίγες ημέρες μέχρι να μελετήσουν τις πρώτες αντιδράσεις της θιγόμενης πλευράς, β) σύντομη αναφορά του συμβάντος στον τύπο, κατά κανόνα με μια μικρή καθυστέρηση, χωρίς ερμηνεία ή σχολιασμό και δυσανάλογη με το μέγεθος της ειδήσεως υποβάθμιση του συμβάντος, γ) ασυνήθης εξαφάνιση της ειδήσεως τις αμέσως επόμενες ημέρες, παρά το γεγονός ότι το συμβάν παραμένει εν εξελίξει , δ) απόπειρα αποπροσανατολισμού σε περίπτωση που η πληγείσα χώρα ή ο τύπος διατυπώνει υποψίες για τουρκική ανάμειξη και ε) αντιστροφή της κατηγορίας, με την χώρα - θύμα να καταγγέλλεται ότι διαπράττει εις βάρος της Τουρκίας τις ίδιες ακριβώς εχθρικές ενέργειες που η τελευταία διέπραξε εναντίον της.


Οι πολυήμερες πυρκαιές έκαιγαν τα δάση της Θράκης και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και ο ελληνικός τύπος τις απέδιδε στην Τουρκία χωρίς όμως καμία επίσημη ελληνική καταγγελία. Ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών απέρριψε τις κατηγορίες περί εμπλοκής της Τουρκίας και κατέφυγε στην κλασσική δήλωση ότι με τέτοιες κατηγορίες δηλητηριάζονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις...>>
 
 


Ο Μάνος Ηλιάδη υπήρξε εκ των βασικών δημιουργών του περιοδικού ΄΄Αμυνα και διπλωματία΄΄, ένας εκ των παλαιοτέρων στρατιωτικών συντακτών του χώρου. Το εν λόγω βιβλίο , με την έκδοσή του , προκάλεσε σάλο στην Τουρκία και η ΜΙΤ , χωρίς την άδεια του συγγραφέα, προέβη στην παράνομη μετάφρασή του.

Ηδη κυκλοφόρησε και ο Β΄τόμος του βιβλίου .





Υ.Γ.
O Mεσούτ Γιλμάζ, μετά το ατύχημα στο Σουσουρλούκ (3-4 Νοεμβρίου 1996), έδωσε εντολή ως πρωθυπουργός να διερευνηθεί το τεράστιο θέμα της δράσης των παρακρατικών και μαφιόζικων μηχανισμών υπό τη σκιά και προστασία του τουρκικού κράτους. Μετά από λίγες ημέρες (24 Νοεμβρίου 1996), ευρισκόμενος στη Βουδαπέστη, δέχτηκε επίθεση και γρονθοκοπήθηκε από παρακρατικούς της συμμορίας των Γκρίζων Λύκων (φώτο), για να σταματήσει τις ενέργειες αποκάλυψης και αποκαθήλωσης του ελεγχόμενου από την Τσιλέρ βαθέος κράτους.(Ινφογνώμων)


(Στο ατύχημα στο Σουσουρλούκ ο μοναδικός επιζών της μαύρης Mercedes του δυστυχήματος , ο αρχιμαφιόζος Γκρίζος Λύκος Αμπντουλλάχ Τατσλί, παραδέχτηκε δημόσια ότι έβαζε φωτιές στα ελληνικά δάση για χάριν της μητέρας πατρίδας του. Η δε πρωθυπουργός Τσιλέρ φέρεται να δήλωσε τα εξής αποκαλυπτικά: «Εμείς τιμούμε με σεβασμό αυτούς που πυροβολούν εν ονόματι του κράτους»!).

Λέω να βάλω ενέχυρο....



....λέω να βάλω ενέχυρο
τη γυάλα και το ψάρι
για να ξεθάψω τ' όνειρο
θέλει κασμά και φτυάρι.



...με δανεικά ιδανικά
χοροί πώς να κρατήσουν
κι τόκοι προπονήθηκαν
ρεκόρ να καταρρίψουν

Σωκράτης Μάλαμας(Τα δάνεια)


Ενέχυρο , ενεχυροδανειστής, ενεχυροδανειστήριο, ενεχυραστής, ενεχυριάζω ... νέες λέξεις μπήκαν στο λεξιλόγιό μας ή ξαναεπέστρεψαν από το παρελθόν όπως αργυραμοιβός, σαράφης (sarraf , σαράφης = αργυραμοιβός) ...


Σύμφωνα με τον αστικό κώδικα, άρθρο 1211, για τη σύσταση ενεχύρου απαιτείται παράδοση του πράγματος από τον κύριο στο δανειστή και συμφωνία των δύο ότι ο δανειστής αποκτά ενέχυρο στο πράγμα. Η συμφωνία απαιτείται να γίνει με έγγραφο συμβολαιογραφικό ή ιδιωτικό με βέβαιη χρονολογία και να προσδιορίζει την απαίτηση, καθώς επίσης να περιγράφει το ενεχυραζόμενο πράγμα. Αντί για περιγραφή στο σώμα του εγγράφου αρκεί να προσαρτάται σ' αυτό ιδιαίτερος κατάλογος.


Ο δανεισμός επ' ενεχύρω είναι ένας από τους πιο παλιούς τρόπους δανεισμού. Οποιος είχε άμεση ανάγκη χρημάτων , πήγαινε στα ενεχυροδανειστήρια ή στα «σαράφικα» της εποχής και εναποθέτοντας κάποιο πολύτιμο αντικείμενο χρυσαφικά, οικογενειακά κειμήλια, ασημένια σκεύη,δανείζονταν τα χρήματα που είχε ανάγκη.... Αφηναν κάτι από τις αναμνήσεις τους για να πάρουν ρευστό, ώστε να πληρώσουν τις τρέχουσες, καθημερινές ανάγκες τους. Οταν επέστρεφε τα χρήματα με τον συμφωνημένο τόκο παρελάμβανε και το αντικείμενο που είχε δώσει ως ενέχυρο. Το ενέχυρο ήταν η διασφάλιση του δανείζοντος απέναντι στον δανειολήπτη.

Ο ενεχυροδανειστής(αργυραμοιβός) ήταν ένα προσοδοφόρο επάγγελμα με τεράστια κέρδη. Παρόλο που ο Μωσαικός νόμος επέτρεπε το δανεισμό χωρίς τόκο , υπήρχαν άτομα που δάνειζαν και μάλιστα με ενέχυρο τα χωράφια και τα αμπέλια των δανειζομένων. Πολλές φορές τα χρέη γίνονταν τόσο μεγάλο ώστε ο λαός έχανε τα κτήματά του και έστελνε τα παιδιά του δούλους. Οι ενεχυροδανειστές δεν ήταν άλλοι από τους άρχοντες και τους προεστούς.

Με το πέρασμα των χρόνων και ιδιαίτερα μετά τον 19ο αιώνα αναπτύχθηκαν νέες οικονομικές δομές εκτός συνόρων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. αλλά και στις ελληνικές πόλεις παρατηρείται διαφοροποίηση κάτω από μια διαφαινόμενη κεφαλαιοκρατική πίεση. Το γεγονός της διαφοροποίησης είχε ως αποτέλεσμα την άρνηση προσαρμογής των πόλεων στα νέα οικονομικά δεδομένα και τη σταδιακή αποσταθεροποίηση των συντεχνιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι συντεχνίες των σαράφηδων, πάντα ελληνικά, (εκτός από μερικές πόλεις που υπήρχαν Εβραίοι και Αρμένιδες σαράφηδες) ενώ άκμαζαν ως τα μέσα του περασμένου αιώνα σταδιακά εξαλείφθηκαν μέχρι τα τέλη του, όταν ιδρύονταν οι μεγάλες τράπεζες, σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Οι σαράφηδες ήλεγχαν όλη τη νομισματική και πιστωτική συναλλαγή της χώρας. Δάνειζαν Τούρκους τσιφλικάδες και μικροκτηματίες, πίστωναν Έλληνες εμπόρους, εμποροβιοτέχνες και συντεχνίες, άλλαζαν νομίσματα, εξέδιδαν εντολές πληρωμής και διενεργούσαν γενικά όλη τη χρηματική κίνηση που μεταγενέστερα περιήλθε στις τράπεζες.


Χαρακτηριστική η φιγούρα του ενεχυροδανειστή , έγινε ο αιμοσταγής τοκογλύφος Σέυλωκ , από τον Σαίξπηρ , στον έμπορο της Βενετίας, έγινε ο εβραίος τοκογλύφος στην ταινία του Sidney Lumet , όπως επίσης γνωστή μας είναι η φιγούρα του τοκογλύφου από τις παλιές ελληνικές ταινίες. Και παρά την εισβολή των σύγχρονων τραπεζικών προϊόντων στη ζωή μας, τα ενεχυροδανειστήρια δεν είχαν εξαφανισθεί. Οποιαδήποτε στιγμή ήθελε κάποιος μπορούσε να δανειστεί χρήματα αφήνοντας ως ενέχυρο οποιοδήποτε κινητό περιουσιακό στοιχείο ­ αυτοκίνητο, μηχανάκι, κοσμήματα, τηλεόραση, βίντεο, ακόμη και... χρυσά δόντια .Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν . Εμφανίζονται όταν υπάρχει κρίση, όταν υπάρχει απόγνωση, για να κεφαλαιοποιήσουν από τον ανθρώπινο πόνο, από την ανθρώπινη δυστυχία, την πείνα... Ειδικά στις μέρες μας που οι τράπεζες σταμάτησαν πλέον να μας πολιορκούν με τα προιόντα τους, η εμφάνιση των ενεχυροδανειστηρίων έχει αυξηθεί.




΄΄Η εικόνα του κόσμου που συρρέει στα ενεχυροδανειστήρια συμπληρώνεται από τα δεκάδες νέα ενεχυροδανειστήρια, που ανοίγουν παντού, σχεδόν σε κάθε περιοχή υπάρχει και ένα. Στους χειμαζόμενους εμπορικούς δρόμους της πόλης με τα δεκάδες λουκέτα, τα μοναδικά καταστήματα που κάνουν χρυσές δουλειές είναι τα ενεχυροδανειστήρια. Πλάι, μάλιστα, στους ενεχυροδανειστές «παλιάς κοπής», που διατηρούσαν μαγαζιά σε υπόγεια ή ημιωρόφους πολυκατοικιών, σήμερα αυτοί που κάνουν έναρξη επαγγέλματος καλλιεργούν ένα τελείως διαφορετικό προφίλ. Νοικιάζουν κεντρικά καταστήματα -η επιλογή από διαθέσιμα ακίνητα είναι μεγάλη! - τα ανακαινίζουν πολυτελώς, δημιουργούν ιστοσελίδα στο Iντερνετ, διανέμουν διαφημιστικά φυλλάδια και υποδέχονται με κάθε επισημότητα και «λεπτότητα» τον υποψήφιο πελάτη. Πολλά διαθέτουν βιτρίνα με βαφτιστικούς σταυρούς, βέρες, επώνυμα ρολόγια και χρυσές καδένες σε τιμές «ευκαιρίας». Τώρα πια οι συναλλαγές δεν γίνονται εν κρυπτώ ούτε απευθύνονται στους απόκληρους της κοινωνίας, αλλά στο σύνολό της. Τα περισσότερα από τα μαγαζιά του είδους, που κατακλύζουν την αγορά, φέρουν πια τον τίτλο «αγοράζω χρυσό». Στη δίνη της οικονομικής κρίσης ο κόσμος βγάζει στο σφυρί ό,τι του απέμεινε. Δεν είναι μόνο κάποιοι ξεπεσμένοι αστοί, που θα «σκοτώσουν» πολύτιμα κοσμήματα. Αλλά άνθρωποι του μεροκάματου, που ακουμπούν στη ζυγαριά του ενεχυροδανειστή τα λίγα χρυσαφικά της οικογένειας. Για να πληρώσουν μία δόση. Το ηλεκτρικό ρεύμα. Τα αγγλικά του παιδιού ή το σουπερμάρκετ΄΄. (Καθημερινή)

<<ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΗΤΑ. Μην χάνετε άλλο χρόνο! Μετατρέψτε τα κοσμήματά σας! ΣΕ ΜΕΤΡΗΤΑ. ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ. Ο,τιδήποτε περιέχει ΧΡΥΣΟ & ΑΣΗΜΙ. Κοσμήματα που δεν φοράτε! Κερδίστε από την υψηλότερη τιμή ΧΡΥΣΟΥ των 30 τελευταίων ετών! Δεχόμαστε ΕΝΕΧΥΡΑ χρυσών αντικειμένων>>  διαφημίζουν τα προιόντα τους.

Με άδεια της Αστυνομίας

Τα νόμιμα ενεχυροδανειστήρια, εφ' όσον πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις, παίρνουν άδεια λειτουργίας από την Αστυνομία. Ενώ στην περίπτωση της πώλησης του αντικειμένου τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, σε ό,τι αφορά την ενεχυρίαση η κατάσταση περιπλέκεται - αφού δεν υπάρχει σαφές ρυθμιστικό νομικό πλαίσιο. Οποιος έχει άμεση ανάγκη χρημάτων πάει στο ενεχυροδανειστήριο και, εναποθέτοντας κάποιο αντικείμενο, παίρνει μετρητά. Οταν επιστρέψει τα χρήματα - με συμφωνημένο τόκο που αγγίζει και το 20% σε πολλές περιπτώσεις- παραλαμβάνει το αντικείμενο που είχε δώσει. Υπογράφει βέβαια και πληρεξούσιο πώλησης, το οποίο έχει ισχύ αμέσως μετά την εκπνοή της χρονικής περιόδου για την αποπληρωμή του δανείου. Σύμφωνα με το άρθρο 1230 του Αστικού Κώδικα, που αναφέρεται στην «ευκαιρία για επωφελή πώληση», ο ενεχυροδανειστής και πριν από τη λήξη του χρέους έχει το δικαίωμα, αν του παρουσιαστεί ευκαιρία για συμφέρουσα πώληση του αντικειμένου, να ζητήσει από το δικαστήριο την άδεια να το πουλήσει .



Με άδεια της Αστυνομίας

Τα νόμιμα ενεχυροδανειστήρια, εφ' όσον πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις, παίρνουν άδεια λειτουργίας από την Αστυνομία. Ενώ στην περίπτωση της πώλησης του αντικειμένου τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, σε ό,τι αφορά την ενεχυρίαση η κατάσταση περιπλέκεται - αφού δεν υπάρχει σαφές ρυθμιστικό νομικό πλαίσιο. Οποιος έχει άμεση ανάγκη χρημάτων πάει στο ενεχυροδανειστήριο και, εναποθέτοντας κάποιο αντικείμενο, παίρνει μετρητά. Οταν επιστρέψει τα χρήματα - με συμφωνημένο τόκο που αγγίζει και το 20% σε πολλές περιπτώσεις- παραλαμβάνει το αντικείμενο που είχε δώσει. Υπογράφει βέβαια και πληρεξούσιο πώλησης, το οποίο έχει ισχύ αμέσως μετά την εκπνοή της χρονικής περιόδου για την αποπληρωμή του δανείου. Σύμφωνα με το άρθρο 1230 του Αστικού Κώδικα, που αναφέρεται στην «ευκαιρία για επωφελή πώληση», ο ενεχυροδανειστής και πριν από τη λήξη του χρέους έχει το δικαίωμα, αν του παρουσιαστεί ευκαιρία για συμφέρουσα πώληση του αντικειμένου, να ζητήσει από το δικαστήριο την άδεια να το πουλήσει .(Ελευθεροτυπία)




Τα ενεχυροδανειστήρια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε κεντρικά σημεία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης , κοντά σε σταθμούς του μετρό, αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Αποτελούν την πιο «φρέσκια» μορφή δανεισμού. Με έγγραφο του υπουργού προστασίας του πολίτη Χρήστου Παπουτσή δόθηκε εντολή διενέργειας εντατικών ελέγχων από την Ε.Λ.Α.Σ. , ως απάντηση , σε σχετική ερώτηση στη Βουλή, για να διαπιστωθεί αν πληρούνται οι προϋποθέσεις λειτουργίας των ενεχυροδανειστηρίων .



Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Ευχές Χριστουγέννων







Χριστός ’γεννέθεν χαράν ’ς σον κόσμον, χα καλή ώρα, καλή σ’ ημέρα.
Χριστός γεννήθηκε, χαρά στον κόσμο, να καλή ώρα, καλή σου ημέρα.
Χα καλόν παιδίν οψέ ’γεννέθεν, οψέ ’γεννέθεν, ουρανοστάθεν.
Να καλό παιδί χθες γεννήθηκε, χθες γεννήθηκε, ουρανοστάθηκε.
Τον εγέννεσεν η Παναΐα, τον ενέστεσεν (Αϊ Παρθένος-δις).
Τον γέννησε η Παναγία, τον ανέστησε η Αγία Παρθένα.
Εκαβάλκεψεν χρυσόν πουλάριν κι εκατήβεν ’ς σο σταυροδρόμιν
Καβάλησε χρυσό πουλάρι και κατέβηκε στο σταυροδρόμι
Έρπαξαν Ατον οι χίλ’ Εβραίοι, οι χίλ’ Εβραίοι και μύρ’(ιοι) Εβραίοι.
Τον άρπαξαν οι χίλιοι Εβραίοι, οι χίλιοι Εβραίοι και μύριοι Εβραίοι.
Ας ακρεντικά κι ας σην καρδίαν αίμαν έσταξεν, χολή ’κ’ εφάνθεν.
Απ’ τα άκρα κι απ’ την καρδιά αίμα έσταξε, θυμός δεν φάνηκε.
Ούμπαν έσταξεν, και μύρος έτον, μύρος έτον και μυρωδία.
Όπου έσταξε ήταν μύρο, ήταν μύρο και ευωδία.
Εμυρίστεν ατο ο κόσμος όλεν, για μυρίστ’ ατο κι εσύ αφέντα.
Το μύρισε ο κόσμος όλος, μύρισέ το κι εσύ αφέντη.
Συ αφέντα, καλέ μ’ αφέντα.
Εσύ αφέντη, καλέ μου αφέντη.
Έρθαν τη Χριστού τα παλικάρα και θημίζ’νε τον νοικοκύρην,
Ήρθαν του Χριστού τα παλικάρια και ψάλλουν στον νοικοκύρη,
Νοικοκύρη μ’ και βασιλέα.
Νοικοκύρη μου και βασιλιά.
Δέβα ’ς σο ταρέζ’ κι έλα ’ς σην πόρταν, δος μας ούβας και λεφτοκάρα
Πήγαινε στο ράφι κι έλα στην πόρτα, δώσε μας χουρμάδες και φουντούκια
Κι αν ανοί’εις μας, χαράν ’ς σην πόρτα σ’.
Κι αν μας ανοίξεις, χαρά στην πόρτα σου.
(Καλά Χριστούγεννα και σ’ έτη πολλά)







Ο Σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου και αθλητικό σωματείο << Ο Μέγας Αλέξανδρος >>

σας προσκαλεί

στην εκδήλωση με θέμα <<Η άνοιξη των λαών της Μικράς Ασίας>> με ομιλητή τον πολιτικό επιστήμονα, κοινωνιολόγο και συγγραφέα Μιχάλη Χαραλαμπίδη,

στο Πνευματικό Κέντρο της Ερμούπολης,

την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012 στις 19.30.

Θ΄ακολουθήσει η παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα

<<Το Μικρά Ασία ενώνει – Το Τουρκία εκβαρβαρίζει>>.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

6ος Κύκλος σεμιναρίων ποντιακών χορών






Το φιλόξενο μαγαζί του Βασίλη Σαιπά (Gril) στην Ερμούπολη επέλεξε ο Σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου να πραγματοποιήσει τα τελευταία μαθήματα ποντιακών χορών (για τη φετεινή χρονιά) την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου...Με διάθεση εορταστική , κόντρα στη μιζέρια, οικονομική και συναισθηματική. ΄΄Μπορεί τα οικονομικά δεδομένα ν΄αλλάζουν συνεχώς για όλους. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η κληρονομιά , η ταυτότητά μας...΄΄(ο Robin Williams για την Ελλάδα).
 

Εθιμα του δωδεκαημέρου στον Πόντο

Από την Έλσα Γαλανίδου-Μπαλφούσια

Ο Χειµώνας που σε διάφορα µέρη τοu Πόντου λέγεται ο Χειµός ή Χειµωγκός περιλαμβάνει τους µήνες Δεκέµβριο = Χριστιαννάρτς, Ιανουάριο=Καλαντάρτς , Φεβρουάριο = Κούντουρο. Στον Πόντο ο χειµώνας ήταν πολύ βαρύς, σταµατούσαν οι εξωτερικές δουλειές, γύριζαν οι ξενιτεµένοι. Τα βράδια συνήθως τα περνούσαν σε σπίτια, κάνοντας τα νυχτέρια ή βέγγερες, που στον Πόντο λεγόντουσαν Παρακάθια.


Μα πιο πολύ περίµεναν τα Καλαντόφωτα για να κάνουν τα διάφορα µυστήρια, βαφτίσια, αρραβώνες,γάµους και άλλες γιορτές, γιατί τότε ήσαν όλοι µαζεµένοι στο χωριό και ερχόντουσαν οι ξενιτεµένοι. Καλαντόφωτα οι πρόγονοί µας έλεγαν τις γιορτές από τα Χριστούγεννα µέχρι την ηµέρα των Φώτων, ή και Δωδεκαήµερο. Με µεγάλη χαρά θα ετοιµαζόντουσαν να δεχτούν τη γέννηση του Θεανθρώπου. Την Παραµονή των Χριστουγέννων σταµατούσαν κάθε εξωτερική δουλειά και θα συµπλήρωναν τις ετοιµασίες για τη µεγάλη γιορτή. Και τραγουδούσαν...«Τα Χριστούγεννα όλοι φορούν τα γιορτινά τους και σφάζουν τα κοκόρια».


Τη µέρα αυτή θα έβαζαν στο τζάκι το Χριστό κουρ', που ήταν αλλού από µηλιά αλλού από αχλαδιά, αυτό ήταν ένα κούτσουρο κοµµένο ειδικά για τα Χριστούγεννα και θα άναβε στο τζάκι συνέχεια και τις τρεις µέρες των Χριστουγέννων, που τις έλεγαν, τα Χριστουήµερα. Την Παραµονή το απόγευµα τα παιδιά θα έλεγαν τα κάλαντα και οι νοικοκύρηδες θα τα φίλευαν µε διάφορα καλούδια (δώρα). Τα χαράµατα θα χτύπαγε η καµπάνα και θα πήγαιναν όλοι στην εκκλησία. Η απόλυση γινότανε µε την ανατολή του ήλιου και η ηµέρα ήταν αφιερωµένη στους ανθρώπους του σπιτιού, στην οικογένεια.

Όσο για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, στον Πόντο και µάλιστα στην Αργυρούπολη και στα περίχωρά της, αλλά και αλλού, από την Παραµονή των Χριστουγέννων κρεµούσαν στο εικονοστάσι σταυρωτά κλαδιά φουντουκιάς ή καρυδιάς ή µόνο καρπούς. Αλλού το δέντρο ήταν από πεύκο ή έλατο και το στόλιζαν εκτός από νωπούς καρπούς και µε κλαδάκια ελιάς στα φύλλα της οποίας σφήνωναν«λεφτοκάρι» = φουντούκια. Αλλού έβαζαν «τσιµσίρ» = πυξάρι (είναι αειθαλής θάµνος).

Και ερχόταν ο Ιανουάριος = Καλαντάρτς, θα έκαναν πάλι τις ίδιες ετοιµασιες, όπως την Παραµονή των Χριστουγέννων. Στο τζάκι τώρα θα έβαζαν ένα κούτσουρο, ειδικά κοµµένο γι' αυτή τη µέρα, που το έλεγαν το Καλαντοκούρ' που ήταν ή από µηλιά ή αχλαδιά (ανάλογα µε το χωριό).


Το Γενάρη γινόντουσαν οι περισσότεροι γάµοι, γιατί τότε γύριζαν οι νέοι από την ξενιτιά και παράγγελναν στις αγαπηµένες τους να τους περιµένουν...Καλαντάρτς και νέον' έτος / κόρ' θα παίρωσε οφέτος.

Και τώρα όπως και τα Χριστούγεννα τα παιδιά θα γύριζαν στα σπίτια και θα έλεγαν τα κάλαντα. (Τα κάλαντα τα έλεγαν και οι µεγάλοι, αλλά τα έσοδα τα έδιναν για τη λειτουργία των Σχολείων). Σε µερικά χωριά την Παραµονή της Πρωτοχρονιάς τα παιδιά καβαλώντας κλαδιά από µηλιά έµπαιναν θριαµβευτικά στο σπίτι φωνάζοντας...«Χριστούγεννα και κάλαντα και Φώτα και καλός καιρός και καλοχρονία και καλοκαρπία και να ζουν ο πατέρας και η µητέρα και όλοι οι σπιτιανοί» και ο νοικοκύρης τους έδινε φιλοδώρηµα.

Αλλού ευχόντουσαν στο νοικοκύρη να αποκτήσει αρσενικά παιδιά και θηλυκά µοσχάρια. Στο Μεσοχάλδιο την Παραµονή τα παιδιά λέγοντας τα κάλαντα κρατούσαν στα χέρια τους από ένα µήλο ή πορτοκάλι, πάνω στο οποίο οι άνδρες κάρφωναν ένα νόµισµα, καθώς τα πρότειναν εκείνα έλεγαν...«Κάλαντα και καλός καιρός, τα πάντα και του χρόνου».

Στην Τραπεζούντα τα παιδιά έλεγαν τα κάλαντα κρατώντας πολύχρωµα φανάρια , τα συµβολικά χαρτοκάραβα και έψελναν...«Αρχήµηνιά, κι αρχή χρονιά, κι αρχή καλός µας χρόνος». Σε άλλα µέρη την Παραµονή της Πρωτοχρονιάς ο αρχηγός της οικογένειας, άντρας ή γυναίκα «εκαλαντίαζεν τ' οσπίτ'» σκορπίζοντας δηλαδή διάφορους καρπούς µέσα στο σπίτι και λέγοντας...«Άµον το ρούζ'νε αούτα τα καλά, αετσ' πα να ρούζ'νε απές΄ σ΄οσπίτ΄ ν΄εµουν τ΄ευλοϊας και τα καλοσύνας».

Επίσης γυναίκες πήγαιναν δώρα στη βρύση του χωριού ή στο ποτάµι για να πάρουν το καλαντόνερο. Πήγαιναν και γύριζαν αµίλητες και µε αυτό ράντιζαν το σπίτι και έπιναν και λίγο, για να έρθει η ευλογία στο σπίτι . Την παραµονή το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στα σπίτια ήταν συγκεντρωµένα όλα τα µέλη της οικογένειας ή και συγγενικά ή και φιλικά πρόσωπα. Το τραπέζι το έστρωνε η νύφη, κι αν δεν υπήρχε, η πρωτοκόρη και ο αρχηγός της οικογένειας έδινε φιλοδώρηµα.

Τα µεσάνυχτα ο αρχηγός της οικογένειας έπαιρνε καρύδια, αλλού φουντούκια και ρίχνοντας στις τέσσερις γωνίες του σπιτιού έλεγε... «Ευτυχισµένο το Νέο Έτος! Εδέβεν η κακοχρονία και έρθεν η καλοχρονία». Στη συνέχεια έκοβε την πίτα που είχε µέσα ένα νόµισµα, αφού τη σταύρωνε τρεις φορές µε το µαχαίρι, το πρώτο κοµµάτι το αφιέρωνε στον πολιούχο Άγιο της ενορίας και το έβαζε στο εικονοστάσι. Αλλού έλεγαν: «Κάλαντα καλός καιρός, τα πάντα και του χρόνου». Το τραπέζι µετά το δείπνο έπρεπε να µείνει «Κουρεµένον» δηλαδή στρωµένο «ίδια να έλθουν να τρων απ΄εµάς καλλίον που είναι» δηλαδή οι µάγισσες για να µη βλάψουν το σπίτι. Σε άλλα µέρη έβαζαν στη στέγη του σπιτιού ένα δίσκο µε φαγητά για να φάνε οι «µάισσες» «οι απ' εµάς καλοί».

Την 1η Ιανουαρίου όπως και την 1η Σεπτεµβρίου δεν επιτρεπόταν σε κανένα η είσοδος στο σπίτι, προτού µπει ο παπάς για να κάνει αγιασµό. Αυτές τις µέρες δεν έδιναν φωτιά έξω από το σπίτι, τα κορίτσια ψαλλίδιζαν τις άκρες των µαλλιών τους για να αυξηθούν περισσότερο. Ακόµη πίστευαν ότι την Πρωτοχρονιά δεν έπρεπε κανείς να κλαίει, γιατί θα έκλαιγε όλη τη χρονιά. Ένα άλλο έθιµο, που ήταν πολύ αγαπητό στον Πόντο, συνδεδεµένο µε το Δωδεκαήµερο και ιδιαίτερα µε την Πρωτοχρονιά, ήταν «οι Μωµόγεραι» .Τα Μωµόγερα άρχιζαν την Πρωτοχρονιά και παρατείνονταν περιοδικώς µέχρι των Απόκρεω.

Στη διάρκεια του Δωδεκαηµέρου εκτός από τους Μωµόγερους εµφανίζονταν και τα Πιζήαλα δηλαδή οι καλικάτζαροι. Και το Δωδεκαήµερο έκλεινε µε τα Φώτα ή Θεοφάνεια, που είναι µια από τις πιο λαµπρές γιορτές της χριστιανοσύνης. Στον Πόντο, όταν επρόκειτο να δηλώσουν κάποιοι γνωστά πράγµατα, τους απαντούσαν: «Σ' έµπαν είναι τα κάλαντα και σ' εξ (6) τα Φώτα» δηλαδή στην είσοδο του Γενάρη είναι η Πρωτοχρονιά και στις έξι τα Θεοφάνεια. Τα ήθη αυτά και τα έθιµα των Ελλήνων του Πόντου τα παρατήρησαν και τα µελέτησαν πολλοί επιστήµονες, αποδεικνύοντας έτσι τη συνέχεια της παράδοσης από τα παλιά χρόνια στο Βυζάντιο και από το Βυζάντιο στους Πόντιους. Οι Έλληνες του Πόντου διασκέδαζαν λοιπόν διατηρώντας τα πανάρχαια ήθη και έθιµα των προγόνων µας, που πίστευαν ότι « Βίος ανεόρταστος, µακρά οδός απανδόκευτος» Δηλαδή ζωή χωρίς γιορτές είναι µεγάλος δρόµος χωρίς πανδοχείο.

Ο Σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου και αθλητικό σωματείο
<<Ο Μέγας Αλέξανδρος>>
                                     
σας εύχεται
Καλά Χριστούγεννα
Χρόνια πολλά και πάντα και του χρόνου
 

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα






΄΄Και παρουσιάζεται μπροστά μου , πάλι το φάντασμα του Οδυσσέα,
με μάτια κοκκινισμένα από του κυμμάτου την αρμύρα,
κι από το μεστωμένο πόθο να ξαναδεί τον καπνό που
βγαίνει από τη ζεστασιά του σπιτιού του και το
σκυλί του που γέρασε προσμένοντας στη θύρα....΄΄
Γιώργος Σεφέρης ΄΄Πάνω σ΄ ένα ξένο στίχο΄΄

 
 
 

Το στίχο του Σεφέρη επέλεξε για τον τίτλο του βιβλίου της η Μαριάννα Κορομηλά ΄΄Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα΄΄ . Και παρ΄ όλο που το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1988 (σήμερα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ) , ήρθε σε μένα σαν δώρο , την πιο κατάλληλη στιγμή . Η φράση της Μαριάννας Κορομηλά ΄΄όταν τον είδα να στέκει στο κεφαλόσκαλο για να με υποδεχτεί, όλη η Θράκη και όλη η Μαύρη Θάλασσα στεκότανε μπροστά μου΄΄, μου έδειξαν γι΄ άλλη μια φορά πως οι πρόγονοί μας , φωτεινοί φάροι , μας δείχνουν το δρόμο ...


Ο Γιάνκος Δανιηλόπουλος γεννήθηκε το 1899 σ' ένα χωριό της Ανατολικής Θράκης, στα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη Βουλγαρία. Έχοντας άλλα 11 αδέλφια, με πατέρα προύχοντα του τόπου, πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων βρίσκει το χωριό του να έχει δοθεί στη Βουλγαρία. Οι περιπέτειες αρχίζουν. Θα γίνει εφτά φορές πρόσφυγας, θ' αλλάξει ποικίλα επαγγέλματα, θα ζήσει μέσα σε πλούτη και ωραία ζωή, θα γνωρίσει πολέμους και διωγμούς, τα χάνει όλα μα ξαναρχίζει απ' την αρχή . Τέλος θα καταλήξει σε μια γωνιά της Αττικής, ξεριζωμένος για πάντα από το Μαυροθαλασσίτικο τοπίο. Το 1950 εγκαταλείποντας πια τη Μαύρη Θάλασσα, έφθασε με τη γυναίκα του και δυο μικρά παιδιά στον ρουμανοπροσφυγικό καταυλισμό του Λαυρίου. Πριν πεθάνει, το 1987, έγραψε το ιστορικό της ζωής του. Η μικρότερη κόρη του, Ντέπη Αθανασίου, τακτοποίησε το υλικό και το εξέδωσε σε 200 αντίτυπα. Ένα απ' αυτά έφθασε στα χέρια της Μαριάννας Κορομηλά. Η εξαίρετη ιστορικός, ερευνήτρια και συγγραφέας το αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο και μας έδωσε το υπέροχο αυτό βιβλίο.

 
΄΄Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι και μια βιογραφία΄΄, γράφει η συγγραφέας για το βιβλίο της... Αρχίζει με την περιγραφή του χώρου μέσα στον οποίο κινήθηκε ο ήρωάς της και, παρακολουθώντας τη ζωή του, περιγράφει το τέλος του ταξιδιού στο δυτικό, το βόρειο και τον ανατολικό Εύξεινο Πόντο.Ο ήρωας ανήκει στην τελευταία γενιά των Ελλήνων του Εύξεινου Πόντου. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή . Όμως, όπως κάθε βιβλίο, έτσι κι αυτό έχει τη δική του ιστορία και εξελίσσεται μαζί του...


«…Στα πενηνταένα του χρόνια, πρόσφυγας για έβδομη φορά, ο θεληματικός Θρακιώτης έμπορος , Θρακιώτης ως το κόκκαλο και Μαυροθαλασσίτης ως το μεδούλι, δεν μπορούσε να συμμεριστεί τις ανησυχίες του φίλου του. Είχε χάσει, παιδί ακόμα, την πατρίδα του και την περιουσία του. Είχε αλλάξει δύο υπηκοότητες και δεκατρία επαγγέλματα. Είχε ζήσει τη θύελλα της ρωσικής Επανάστασης, είχε επιζήσει δύο αυτοκρατοριών που κατέρρευσαν, δύο παγκοσμίων πολέμων κι ενός κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι δυσκολίες δεν τον τρόμαζαν. Δεν τον τρόμαξαν ποτέ. Είχε εμπιστοσύνη στα χέρια του, στο μυαλό του, στην πείρα του. Μόνο για τα παιδιά και τη γυναίκα του ανησυχούσε, γι’ αυτό και δεν είπε τίποτα στην Ελένη…»


Ο μεγάλος φιλλέληνας Patrick Leigh Fermor , που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, γράφει για το βιβλίο.....΄΄Ο ήρωας του βιβλίου Γιάνκος Δανιηλόπουλος, ο οποίος πέθανε το 1987, αποτελεί το αρχέτυπο του εμπόρου της Μαύρης Θάλασσας...Περιουσίες χτίζονται, αυξάνονται, καταρρέουν και χτίζονται από την αρχή πάνω στα ερείπια. Πόλεμοι βρυχώνται , επαναστάσεις ξεσπούν . Βλέπει κανείς μεθυσμένους Κοζάκους και εκτελεστικά αποσπάσματα Μπολσεβίκων αλλά και την επιδίωξη της ευχάριστης ζωής μέσα στα art deco μεγαλεία της Κωνστάνζας και του Βουκουρεστίου, έπονται η γερμανική κατοχή και η κομμουνιστική καταπίεση, κίνδυνοι ελοχεύουν σε κάθε βήμα και όλα είναι ρευστά και εφήμερα, με εξαίρεση τους δεσμούς της συγγένειας, το πάθος για το εμπόριο και το ασίγαστο κέφι...΄΄.


Με αφορμή το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά η ψυχολόγος Λουίζα Βογιατζή (περιοδικό VITA) γράφει για την οικονομική κρίση και καταστροφολογία...


΄΄Η οικονομική κρίση είναι εδώ. Ή τουλάχιστον έτσι προσπαθούν να μας πουν οι πάντες γύρω μας. Μοιάζει περισσότερο με «φάντασμα» παρά με κάτι που έχει συγκεκριμένη μορφή, ακόμη τουλάχιστον. Παρόλα αυτά, αυτή η βαριά και γεμάτη ανησυχίες ατμόσφαιρα που επικρατεί, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως υπαρκτή οικονομική στενότητα των τελευταίων ετών δεν μας αφήνει ανεπηρέαστους. Πώς αντιδρούμε και με τι εφόδια τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά;


Οι φόβοι που γεννά μια τέτοια αόριστη απειλή όπως αυτή της επερχόμενης οικονομικής κρίσης είναι σχεδόν υπαρξιακής φύσεως, με την έννοια ότι δεν αισθανόμαστε να απειλείται κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μας αλλά ότι διατρέχει κίνδυνο ολόκληρη η βάση πάνω στην οποία έχουμε στήσει τη ζωή μας. Τι θα γίνει με τη δουλειά μου; Με τη δουλειά του συντρόφου μου; Τι θα αλλάξει για τα παιδιά μας; Τι θα γίνει μετά; Πόσο θα χρειαστεί να περιορίσουμε τα έξοδα που κάναμε ως τώρα; Είναι και οι άλλοι στην ίδια θέση μ’ εμάς; Θα είναι και για άλλους το ίδιο; Θα πίστευε κανείς ότι οι φόβοι αυτοί απασχολούν μόνο ανθρώπους που πραγματικά έχουν λόγους να ανησυχούν π. χ. για το σπίτι τους, για τις σπουδές των παιδιών τους,για την εκπλήρωση ζωτικών, καθημερινών αναγκών, όμως μάλλον δεν είναι έτσι. Φτωχοί, λιγότερο ή περισσότερο πλούσιοι αλλά και απένταροι οι άνθρωποι φοβούνται μη χάσουν αυτά –τα λίγα ή πάρα πολλά- που έχουν, όταν υπάρχει διάχυτη αγωνία και απαισιοδοξία.

Το παράδειγμα της οικογένειας Δανιηλόπουλου , με τη θαρραλέα και ενεργητική στάση απέναντι σε δυσκολίες και (βαριά) οικονομικά χτυπήματα αφηγείται την - πραγματική - ιστορία μιας οικογένειας Ελλήνων, εμπόρων από τη Μαύρη Θάλασσα, τις περιπέτειες, τις αλλεπάλληλες οικονομικές καταστροφές και τα καινούργια ξεκινήματα μέχρι τη στιγμή που έφτασαν, πρόσφυγες, το 1950 στο λιμάνι του Λαυρίου για να ξεκινήσουν για πολλοστή φορά, στα 50 τους χρόνια και με δύο μικρά παιδιά τη ζωή τους απ’ την αρχή...


Οι εποχές έχουν αλλάξει, θα πει κανείς, οι άνθρωποι ήταν αλλιώς μαθημένοι. Κι όμως, ήταν άνθρωποι μάλλον «καλομαθημένοι». Προέρχονταν από οικογένειες με οικονομική ευμάρεια την οποία έχασαν πολλές φορές, λόγω πολιτικοκοινωνικών αλλαγών – μέχρι τελευταίας δεκάρας. Πράγματι όμως, είμαστε αλλιώς μαθημένοι. Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα. Ζούμε εδώ και αρκετές δεκαετίες μια κατάσταση σχετικής σταθερότητας, χωρίς πολέμους, εξεγέρσεις, διωγμούς στη γειτονιά μας. Μας είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε ότι μπορεί να αλλάξουν, έστω και λίγο, τα δεδομένα της ζωής μας. Έχουμε μεγαλώσει θεωρώντας την σιγουριά και την ασφάλεια ύψιστο αγαθό και αυτονόητο και παραλύουμε στην ιδέα ότι μπορεί να μην είναι έτσι τα πράγματα.


Είναι ίσως η πρώτη φορά που κάτι που δεν ελέγχουμε εμείς μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη ζωή μας. Δεν μπορούμε εύκολα να ενστερνιστούμε τις συμβουλές κάποιων σοφολογιότατων να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία για αλλαγή, για εξέλιξη ή για να εκτιμήσουμε περισσότερο αυτά που έχουμε, την υγεία, τους φίλους, τη δουλειά κλπ κλπ. Γίνεται να μην ανησυχούμε; Ίσως να μη γίνεται. Όποιος ανησυχεί είναι σε επιφυλακή. Προετοιμάζεται για να αντιδράσει έγκαιρα και σωστά. Πιο συχνά όμως ο φόβος μας παραλύει και δεν μας αφήνει καν να αντιδράσουμε. Όλα μοιάζουν ακατόρθωτα και το μέλλον αβέβαιο. Αυτό που ξέρουμε αλλάζει και η αλλαγή τρομάζει. Τουλάχιστον στην αρχή, γιατί δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει και πώς. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε θάρρος από ανθρώπους που τα κατάφεραν, όπως ο Μαυροθαλασσίτης έμπορος του βιβλίου ή άνθρωποι με παρόμοιες ιστορίες που μπορεί να υπάρχουν και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια, ανάμεσα στους γνωστούς μας. Χωρίς να αφήσουμε τον θαυμασμό να μας αποθαρρύνει λέγοντας :εγώ ποτέ δεν θα είχα τόσο θάρρος όπως αυτοί...


Μπορούμε να πάρουμε κουράγιο από την ίδια μας τη ζωή αν σκεφτούμε πόσες φορές στο παρελθόν φοβηθήκαμε τις αλλαγές που επρόκειτο να έρθουν και πόσες φορές τελικά συνεχίσαμε χωρίς να έρθει το τέλος και η καταστροφή. Πόσες φορές οι φόβοι μας αποδείχτηκαν εντελώς ανεδαφικοί, όχι γιατί τα πράγματα ήταν τελικά ρόδινα αλλά γιατί οι δυσκολίες που προέκυψαν δεν ήταν αυτές για τις οποίες νομίζαμε ότι προετοιμάζαμε τον εαυτό μας. Εντέλει χρειάζεται να ενεργοποιήσουμε και να ενισχύσουμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και την ικανότητα μας να αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις. Όχι γιατί υπάρχει κάποια ψυχολογική θεωρία που λέει ότι «πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας» αλλά γιατί απλούστατα αυτή είναι η φυσική τάση του κάθε ανθρώπου: να προχωράει, να φοβάται, να κάμπτεται, να συνεχίζει, να εφευρίσκει τρόπους, να ανακαλύπτει δυνατότητες, να αναπτύσσει ικανότητες, να αγωνιά, να στρέφεται προς άλλους για βοήθεια, να επανεξετάζει, να βρίσκει λύσεις, να απογοητεύεται, να ανοίγει δρόμους, να ελπίζει...


Ασφαλώς δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο μπροστά σε μια επερχόμενη οικονομική κρίση. Η ηλικία π. χ. είναι ένας παράγοντας που διαφοροποιεί τις ανησυχίες: οι πολύ νέοι φοβούνται ότι δεν θα βρίσκουν δουλειά, οι μεσήλικες ότι θα χρειαστεί να χαμηλώσουν το επίπεδο ζωής που έχουν συνηθίσει, οι πιο ηλικιωμένοι αγωνιούν αν θα μπορέσουν να πάρουν την σύνταξη τους. Διαφέρουν όμως ανάλογα και με το τι συμβολίζει το χρήμα για τον καθένα (κάτι που συνήθως δεν μας είναι συνειδητό.) Για κάποιους είναι ένα μέσο αποδοχής και καταξίωσης στα μάτια των άλλων οπότε μια πιθανή μείωση εισοδημάτων βαραίνει σαν προσωπική αποτυχία. Μεγάλη αγωνία μπορεί να προκαλεί η οικονομική κρίση σε όσους έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες με οικονομικές ανασφάλειες και εντάσεις. Για άλλους η απώλεια χρήματος ξυπνάει φόβους αρχαικούς, που ισοδυναμούν, σύμφωνα με τον Φρόυντ, με τον φόβο της απώλειας ενός κομματιού του εαυτού τους. Ο καθένας δέχεται τις αόριστες ειδήσεις για την οικονομική κρίση ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του με λιγότερη ή περισσότερη ταραχή . Όσο πιο αγχώδης και ανασφαλής είναι ένας άνθρωπος απέναντι στις αλλαγές, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να δεχτεί ότι μπορεί να μην έχει τον έλεγχο, ότι μπορεί κάτι έξω απ’ αυτόν να αλλάξει τα δεδομένα της ζωής του. Αυτό όμως δεν ισχύει μόνο για την οικονομική κρίση αλλά και για οποιαδήποτε προοπτική αλλαγής, απώλειας, αποσταθεροποίησης, ανατροπής. Καταστάσεις που η ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι, μας επιφυλάσσει πολλές΄΄.